Ο φόνος της Ελένης Τοπαλούδη, με είχε συγκλονίσει όσο καμιά εγκληματική πράξη σε ολόκληρη την ζωή μου. Την αγριότητα της πράξης δεν μπορούσα ούτε να την σκεφτώ, τις περιγραφές τις διάβαζα διαγώνια ίσα-ίσα για να καταλάβω τί συνέβη. Αυτό που με συγκλόνιζε ήταν η ίδια η πράξη, εν όψει βεβαίως της αγριότητάς της, αλλά σαν γεγονός. Η μετατροπή της σχέσης μέσω της οποίας παράγεται η ζωή σε σχέση θανάτου. Η άντληση ηδονής όχι από την ταύτιση του "εγώ" με το εν δυνάμει ερωτικό "άλλο" πρόσωπο αλλά από την εκμηδένιση του. Με συγκλόνιζε κυρίως το γεγονός ότι αυτή η φρικτή πράξη ήταν από κάθε άποψη αδικαιολόγητη και περιττή.
Καλώς ή κακώς, θα κατανοούσα την εκδίκηση, σαν αίτημα της κοινωνίας, γι αυτόν τον φόνο. Θα κατανοούσα ακόμα και την επαναφορά της θανατικής ποινής ειδικά γι αυτή την περίπτωση. Θα κατανοούσα ακόμα και κάποιον που θα έμπαινε στο δικαστήριο και θα εκτελούσε κατηγορούμενους και συνηγόρους.
Για να είμαι ειλικρινής, αν έχω κάτι να χαίρομαι από αυτή την δίκη είναι γιατί νομίζω πως δεν ικανοποίησε το αίτημα της κοινωνίας για δικαιοσύνη αλλά το αίτημα της κοινωνίας για εκδίκηση. Δεν λέω μπράβο στο δικαστήριο και στην κυρία εισαγγελέα που έκαναν το καθήκον τους και καταδίκασαν τους ένοχους. Λέω καλά να πάθουν αυτά τα καθάρματα και μπράβο στην κυρία εισαγγελέα και στους παράγοντες της δίκης που διακινδύνεψαν τις καριέρες τους αφήνοντας κατά μέρος τις νομικές τυπικότητες και κάνοντας ό,τι μπορούσαν για να εκδικηθούν εκ μέρους της κοινωνίας τον χαμό της κοπέλας.
Δεν χαίρομαι όμως καθόλου μα καθόλου για την βλακεία των γελοίων επιτελίσκων της "Αριστεράς" και των "Κινημάτων" που βρήκαν την ευκαιρία να προβάλλουν την ανυπαρξία τους θριαμβολογώντας για την απόδοση "δικαιοσύνης". Λες και την δικαιοσύνη την απέδωσαν οι ίδιοι και όχι οι δικαστές και οι ένορκοι. Λες και οι ίδιοι είναι στις δίκαιοι στις δικές τους μπίζνες. Λες και στο επίπεδο του πολιτικού λόγου που κινούνται οι ίδιοι δεν έχουν βιάσει και δεν έχουν σφάξει.
Τί να χαρεί κανείς από το σημείωμα στο Δρόμο της Αριστεράς (του Ρινάλντι), που αφού αναπαράγει τα λόγια της εισαγγελέως και μερικά από τα λόγια των συνηγόρων, δεν αναφέρεται καν στην σημασία του εγκλήματος αλλά στην οικονομική και πολιτική κατάσταση των κατηγορουμένων και στις διασυνδέσεις τους και καταλήγει να πει ένα «μπράβο στις γυναίκες που, για καιρό, είχαν παρουσία στο δικαστήριο και με πανό και συνθήματα έδειξαν τη σημασία του ζητήματος». Δεν ήξερε το δικαστήριο την σημασία του ζητήματος και τους την έδειξαν οι γυναίκες με την παρουσία τους με τα πανό τους. Και ποια είναι η σημασία; «... δεν είναι διόλου εύκολο να είσαι γυναίκα και να νοιώθεις ασφάλεια σε κάθε χώρο...»!!!
Η κοινωνία προς το παρόν απλώς εκδικείται, όταν μπορεί και όσο μπορεί. Δεν ζούμε στην εποχή του Ρασκόλνικωφ όταν ο εγκληματίας βασανιζόταν από τις τύψεις του και συναντούσε την τιμωρία του σαν κάθαρση. Η δική μας εποχή δεν έχει τόπο για κάθαρση επειδή δεν έχει τόπο για έγκλημα. Δεν έχουν τόπο τα γελοία παραμάγαζα της "Αριστεράς" και των "κινημάτων" που μας "δείχνουν το δρόμο" με τα γελοία πανό τους και τα παρωχημένα συνθήματά τους. Η δική μας εποχή έχει τόπο για μια Αριστερά μέσα στην κοινωνία, για μια κοινωνία που δεν θα έχει δικαιοσύνη γιατί δεν θα έχει εγκλήματα.