Το περασμένο Σάββατο (30/05/2020), η διεύθυνση του "Δρόμου της Αριστεράς" γιόρτασε τα 500 φύλλα και τα δέκα χρόνια της ύπαρξης του. Είχαν καλέσει και τους φίλους της εφημερίδας να γράψουν 100 λέξεις για τον "δρόμο" και πολλοί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και έγραψαν το εγκωμιαστικό κοντό τους γιατί προφανώς το μακρύ τους σε 100 λέξεις δεν θα χωρούσε. Και έτσι τα εγκώμια στοιχήθηκαν πίσω από μια πρώτη σελίδα στην οποία δέσποζε ο αριθμός 500 με την "επεξήγηση" «2010 - 2020, 500 ΣΑΒΒΑΤΑ ΑΓΩΝΩΝ».
500 Σάββατα αγώνων! Μια ανοησία, που λες και ειπώθηκε για να αποθαρρύνει οποιαδήποτε σοβαρή σκέψη για τον ρόλο αυτής της εφημερίδας στα δέκα χρόνια της ύπαρξής της. Γιατί βεβαίως ο αριθμός 500 μετράει τις εβδομάδες εργασιακού αγώνα, μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, χωρίς αμοιβή, ούτε υλική ούτε ηθική, για να βγει στα αντίστοιχα 500 Σάββατα, ένα έντυπο, ούτε πολιτικό ούτε απολιτικό, ούτε δεξιό ούτε αριστερό, ούτε με άμεση απεύθυνση ούτε με άμεση επίδραση στον κόσμο της κοινωνικής βάσης.
Αγώνας και αγωνία 10 χρόνων για να διατηρηθεί ζωντανός και ευπαρουσίαστος ένας "δρόμος" που δεν οδηγούσε πουθενά. Ένα μεγάλο κατόρθωμα, απλά αξιοπερίεργο μακριά από τον κόσμο της κοινωνικής βάσης που αγωνιά για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Σε μια φάση όπου τα "νεοφιλελεύθερα" μεγαθήρια των ΜΜΕ, έκαναν "ευθανασία" στις έντυπες εκδόσεις τους για να δώσουν ζωή στις διαδικτυακές.
Το διαδίκτυο, είναι η βασιλική οδός για την ανάπτυξη της σύγχρονης πολιτικής σκέψης και δράσης. Γιατί η ομάδα του "δρόμου" δεν το αξιοποίησε; Πολύ απλά (αλλά όχι και τόσο απλά), γιατί ο δρόμος δεν θέλει να κάνει πολιτική! Πόσο πιο καθαρά να το πει; Θέλει να συμβάλει σε μια πολιτική «"διεξόδου" της "χώρας" από την "καθολική" κρίση»! Θέλει μια θέση στο "σύστημα εξουσίας"!
Η ομάδα μπήκε σαν ΚΟΕ στο σύστημα εξουσίας. Αποκήρυξε την ιδέα της επαναστατικής αλλαγής, και τις παραφυάδες της, την κήρυξε πανηγυρικά "ανέφικτη" και μπήκε στο σύστημα από την μεγάλη πόρτα των εκλογών. Με πέντε βουλευτές στο "αριστερό" κυβερνητικό κόμμα του εμπνευσμένου κυρίου Τσίπρα! Και αφού αναγκάστηκε να κρύψει και το όνομά της, γιατί ακόμα και το "Κ" ενοχλούσε τις Βρυξέλες, βγήκε ανωνύμως και κλοτσηδόν από το παράθυρο, προβάλλοντας την εκπαραθύρωσή της σαν "χορό του Ζαλόγγου". Και ψάχνεται τώρα για να βρει μια αλλιώτικη πόρτα για να ξαναμπεί σε ένα αλλιώτικο σύστημα εξουσίας. Κι όταν βρει την αλλιώτική πόρτα, θα βρεθεί και το αλλιώτικο παράθυρο για να την εκπαραθυρώσουν.
Γιατί αυτή η τυφλή μανία; Το άτομο εντάξει. Η μανία είναι για τα άτομα! Πώς εξηγείται όμως η μανία για μια ομάδα, της οποίας, τα άτομα στην πλειοψηφία τους την συντριπτική, έχουν στην καθημερινότητά τους μια σκέψη, έναν λόγο, ένα στυλ δουλειάς, όσο πιο κοντά γίνεται στο αίτημα της κοινωνικής αλλαγής;
Αυτό δύσκολα ερμηνεύεται· πάντως όμως ερμηνεύεται. Τα φαινόμενα της εποχής μας δεν έχουν πολιτική εξήγηση, όπως δεν έχουν και οικονομική εξήγηση. Πολύ απλά (αλλά όχι και τόσο απλά) γιατί η πολιτική κρίση έχει ήδη τελειώσει στην δεκαετία 1940-50, όπως η οικονομική κρίση είχε ήδη τελειώσει στην δεκαετία 1910-20. Η σημερινή κρίση δεν είναι ούτε οικονομική, ούτε πολιτική. Είναι κρίση πολιτιστική.
Τα φαινόμενα επομένως της εποχής μας δεν έχουν ερμηνεία ούτε οικονομική, ούτε πολιτική. Έχουν εξήγηση πολιτιστική. Δεν ζούμε σε μια εποχή υλικοτεχνικών μεταρρυθμίσεων, αλλά σε μια εποχή βαθύτατης ιστορικής αλλαγής. Το κοινωνικό σύστημα αλλάζει, και αλλάζει στα πολιτιστικά του θεμέλια· αλλάζει επαναστατικά. Με την ιστορική λογική, αυτή η παράδοξη "φιέστα" για την "δεκάχρονη" και "πεντακοσάφυλλη" πορεία του "Δρόμου" ερμηνεύεται πλήρως και είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Ο γιορτασμός των δέκα χρόνων και των 500 φύλλων του "δρόμου" υπαινίσσεται μια πολιτική "συνέχεια" που δεν υπάρχει, παρά μόνο στο λογότυπο της εφημερίδας, που κι αυτό είναι από την αρχή παραπειστικό. Η "αριστερά" στα ψιλά σαν υποσημείωση και ο "δρόμος" χοντρός με τον συμβολισμό του τρίχρωμο και μπλεγμένο σαν κοτσίδα! Και πάντως δεν γιορτάζει το λογότυπο αλλά (θα ήθελε) ο "εκδότης" και για να σοβαρευτούμε η ομάδα στην οποία οφείλεται το έντυπο.
Αλλά η ομάδα ΚΟΕ που ήταν Α/συνέχεια και έγινε "Δρόμος", πέρασε από τρείς διακεκριμένες μεταξύ τους πολιτικές φάσεις που προς τα έξω χωρίζονται από δύο σαφέστατες κωλοτούμπες μια από την καλή και μια ανάποδη, και μία άγρια εσωτερική διάσπαση, η οποία σημάδεψε μια θεαματική οργανωτική αλλαγή: από μια πολιτική ομάδα κομματική με "αρχηγό" τον Ρινάλντι, προέκυψε μια πολιτική ομάδα εκδοτική με "διευθυντή" τον Ρινάλντι. Και στο κάτω της γραφής η ίδια η ομάδα της ΚΟΕ προσπάθησε να απαλλαγεί από το βάρος του συριζαϊκού φιάσκου διαφημίζοντας τον εαυτό της σαν η ομάδα που "αλλάζει"!
Ποια συνέχεια λοιπόν; Στην πράξη η μόνη (πολιτική) συνέχεια είναι η αταλάντευτη αντεπαναστατική "διεύθυνση" προς την οποία καπελώνονται τα περιεχόμενα της εφημερίδας και η αδιάκοπη αγχώδης προσπάθεια από την "διεύθυνση" να δυσφημιστεί η ιδέα, η έννοια, της επανάστασης.
Αλλά αυτή η συνέχεια, η αντεπαναστατική είναι συνέχεια πολιτική, αφορά την βούληση των ατόμων, και έχει συνέχεια μόνο στην αντίθεσή της με την βούληση της επαναστατικής πολιτικής. Η πραγματική συνέχεια είναι η ιστορική. Αν δεν "θέλει" κανείς να την αναγνωρίσει, δεν την αναγνωρίζει αλλά αυτή υπάρχει ακόμα κι αν κανείς δεν θέλει να την αναγνωρίσει. Η ίδια η ιστορία είναι η ιστορία της επαναστατικής αλλαγής που τροφοδοτείται από την αντιθετική συνύπαρξη -- πότε πολεμική και πότε ειρηνική -- των δυο τάσεων της κοινωνίας.
Η ομάδα του "δρόμου" -- είτε της αρέσει είτε δεν της αρέσει -- έχει την ιστορική της α/συνέχεια. Ξεκίνησε σαν το καλύτερο δείγμα της παλιάς επαναστατικής πολιτικής που εξέπνεε για να εξελιχθεί στο "καλύτερο" χειρότερο δείγμα αντεπαναστατικής πολιτικής στην προσπάθειά της να εμποδίσει την νέα επαναστατική πολιτική να ενηλικιωθεί.
Στα 500 φύλλα του ο «Δρόμος της Αριστεράς», γιορτάζει τον θλιβερό "θρίαμβο" της αντεπανάστασης. Αλλά ο "δρόμος" της αντεπανάστασης είναι αδιέξοδος. Ο θρίαμβος της επανάστασης θα γιορταστεί όχι υπό "νέα διεύθυνση" αλλά χωρίς διεύθυνση και με . . . "στο βάθος κήπο".