Ιστορικό της Αριστεράς | ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Δευτ, 23 Ιουλ 2007 | hits: 2114
Ο δικομματισμός της Αριστεράς μεταξύ Ενότητας και Ηγεμονίας
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Δευτ, 23 Ιουλ 2007

Πληθαίνουν καθημερινά οι ενδείξεις ότι αναγνωρίζεται σαν κεντρικό πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας η εγκατάλειψη, από την Αριστερά, της αριστερής πολιτικής. Όχι μόνο μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας προσβλέπει στην αποτελεσματική παρέμβαση της Αριστεράς στην πολιτική ζωή, αλλά ακόμα και κινήσεις των χειριστών του εξουσιαστικού συστήματος, που φαίνονται σαν προσπάθειες για την συρρίκνωση της Αριστεράς, μπορούν να διαβαστούν σαν προσπάθειες για την αφύπνισή της. Το κοινωνικό αίτημα που προκύπτει είναι να αποκτήσει η Αριστερά το μέγεθος και την ιδεολογική διαύγεια που χρειάζεται η κοινωνία.

Αλλά οι ποικιλώνυμοι ηγέτες και ηγετίσκοι της Αριστεράς, ούτε αφυπνίζονται, ούτε έχουν όρεξη να σκεφτούν τέτοια δυνατότητα. Αντίθετα αντιμετωπίζουν με εχθρότητα οποιαδήποτε νύξη για διόρθωση της πολιτικής τους και όσο πλησιάζουν οι εκλογές, με πρόσχημα ακριβώς τις κοινωνικές απαιτήσεις, επιταχύνονται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μεν ηγεσία του ΚΚΕ ενισχύει την βερμπαλιστική της ορθοδοξία, εν ονόματι της οποίας απαιτεί την "ηγεμονία" της Αριστεράς. Η δε ηγεσία του ΣΥΝ προσπαθεί να εξαλείψει την εσωτερική της διάλυση μεταφέροντας την στο ευρύτερο πλαίσιο της "ενότητας" που εξασφαλίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αντιπαράθεση "ενότητας" και "ηγεμονίας" δημιουργεί έναν αριστερό δικομματισμό, πολύ πιο επικίνδυνο από τον κλασικό. Ανάμεσα στους δύο πόλους αυτού του δικομματισμού συντονίζεται αποτελεσματικά, η λογοκοπία των αρχηγίσκων της "εξωκοινοβουλευτικής" Αριστεράς που λειτουργούν σαν τα απαραίτητα παπαγαλάκια ενός ιδιόρρυθμου χρηματιστηρίου αριστερών ιδεών. Ενός χρηματιστήριου που διευκολύνει την ρευστοποίηση και τιτλοποίηση των αξιών της αριστερής ιδεολογίας και πολιτικής, που παράγονται στην κοινωνική βάση, ώστε αυτές να μπορεί να τις διαχειρίζεται η πολιτική κορυφή.

Δεν είναι σύμπτωση πως τον κύριο ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική παράνοια του αριστερού δικομματισμού, τον παίζουν, οι μικροί σε πολιτική οξύνοια αλλά μεγάλοι στην πολιτική μηχανορραφία, ηγετίσκοι της ΚΟΕ. Η ιστορία της ΚΟΕ είναι η τελευταία συνοπτική αναπαράσταση της διαδικασίας, από την αναγέννηση στο θάνατο, στην οποία συνίσταται η πολιτική ιστορία της Αριστεράς. Γεννήθηκε με το ευρηματικό όνομα Α/συνέχεια, μέσα από τα συντρίμμια του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, χάρη στην ακούραστη βοήθεια του Γιάννη Χοτζέα, πρωτεργάτη κάθε προσπάθειας ιδεολογικοπολιτικής αποσαφήνισης και αναγέννησης του κομμουνιστικού κινήματος στην μεταπολεμική Ελλάδα, ο οποίος (κυριολεκτικά) άφησε την τελευταία του πνοή διατυπώνοντας (ευτυχώς στα μαγνητοφωνάκια των ηγετών της ΚΟΕ γιατί τα αυτιά τους δεν λειτούργησαν ποτέ) προτάσεις για την ιδεολογική σύγκληση της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς. Μετά τον θάνατο του Χοτζέα, το 1994, "αναγεννήθηκε" η ΚΟΕ της οποίας η βάση ανέχθηκε να την σέρνουν οι ηγετίσκοι της στην "σύγκλιση" με όλους τους εσωτερικούς εχθρούς της Αριστεράς και του Γιάννη Χοτζέα προσωπικά, μέχρι να την μετατρέψουν σε ένα σώμα κωπηλατών στο κάτεργο "ενότητα" του ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να διεμβολίσει το κάτεργο "ηγεμονία" του ΚΚΕ.

Όσες ψήφους κι αν μαζέψει ο δικομματισμός της Αριστεράς, όπως κι αν κατανεμηθούν αυτές ανάμεσα στους δύο πόλους, κερδισμένος από αυτή την κωμικοτραγική ναυμαχία θα βγει ο νεοφασισμός που καραδοκεί. Άλλωστε, από τον καιρό της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας, η πολιτική σκηνοθεσία προσπαθεί να μεταλλάξει την πολιτική σκηνή από την ταξική της διαίρεση στην αυτοκρατορική ομογενοποίηση, και αυτήν ακριβώς την μετάλλαξη υπηρετούν τόσο ο αστικός όσο και ο αριστερός δικομματισμός. Αυτά όμως συμβαίνουν στο πολιτικό επίπεδο, το οποίο σήμερα πια δεν χρησιμεύει παρά μόνο ως περιβάλλον των δημοσκοπήσεων.

Οι δημοσκοπήσεις ουσιαστικά μετατρέπουν την πολιτική λειτουργία σε πολιτιστική λειτουργία. Αλλά αν, όπως γίνεται σήμερα, η πολιτική λειτουργία βρίσκεται σε αντίθεση με την κοινωνική λειτουργία, η πολιτιστική λειτουργία είναι ταυτόσημη με την κοινωνία και δεν μπορεί να έρθει σε αντίθεση με αυτήν. Αντίθετα η βασική κοινωνική αντίθεση που αρχικά εκδηλωνόταν στην οικονομική λειτουργία και αργότερα στην πολιτική λειτουργία, σήμερα εκδηλώνεται στην πολιτιστική λειτουργία της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, όσο ζοφερό κι αν φαίνεται το μέλλον, αυτό βρίσκεται σήμερα οριστικά στα χέρια των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, αυτών που δεν "πολιτεύονται" την κοινωνική αντίθεση αλλά την ζουν μέσα στις δουλειές τους, στα σχολεία τους, στα πανεπιστήμιά τους, στις παρέες τους, στις οικογένειες τους. Σ' αυτούς τους τόπους θα δοθεί και θα κριθεί η μάχη της κοινωνικής προοπτικής. Ήδη ένας πολυπρόσωπος νεοφασισμός προσπαθεί να συγκροτήσει τις δυνάμεις του σ' αυτούς τους τόπους.


Απ' αυτή την άποψη η κοινωνική απαίτηση για την ανάληψη από την Αριστερά του ρόλου της, σαν παράγοντα κοινωνικής ενότητας και ιδεολογικής ηγεμονίας, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ιστορικά παρά μόνο σαν διαδικασία κατανόησης από την κοινωνία της πολιτικής πραγματικότητας. Διαδικασίας που δεν μπορεί να καταλήξει σε άλλο συμπέρασμα, παρά ότι η Αριστερά που υπηρετούσε αυτή την πολιτική έχει πεθάνει οριστικά και δεν πρόκειται να αναστηθεί. Αλλά η πολιτική της κοινωνικής ενότητας και της ιδεολογικής ηγεμονίας που υπηρετούσε η Αριστερά υπάρχει είτε κάποιος την υπηρετεί είτε όχι. Επομένως όλη αυτή την φασαρία που γίνεται για να ξυπνήσει η πεθαμένη Αριστερά, την κάνει στην πραγματικότητα η κοινωνία, στον ύπνο της, στο όνειρό της, για να ξυπνήσει τον εαυτό της. Και πολλά δείχνουν ότι ήδη έχει αρχίσει να ξυπνάει.

 

κείμενο pdf
Δεν υπάρχει !