Το ότι η χρονιά που τελειώνει ήταν πλούσια σε πολιτικά γεγονότα, είναι μια "προφανής" αλήθεια. Ισχύει για το καθένα απ' τα τελευταία χρόνια και ασφαλώς θα ισχύσει και για το καθένα απ' τα επόμενα. Φαίνεται ωστόσο ότι το πέρασμα από το 2003 στο 2004 θα καταγραφεί ιστορικά σαν ένα σημείο καμπής. Είναι η χρονιά κατά την οποία η κοινωνική συνείδηση απογειώνεται από μια κοινωνική πραγματικότητα για να προσγειωθεί σε μια άλλη, που το σχήμα της έχει ήδη ολοκληρωθεί και που δεν μένει παρά να αναγνωριστεί.

Στην χώρα μας - που είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του παγκόσμιου κοινωνικού γίγνεσθαι - μέσα από την καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γεννήθηκε μια νέα κοινωνική κατάσταση. Στις έξη δεκαετίες που μεσολάβησαν, η κατάσταση που ήταν νεογέννητη στα Δεκεμβριανά, το 1944, έχει φτάσει πια στην ενηλικίωση. Οι αλλαγές ωστόσο της πρόσφατης ιστορίας, δεν συνειδητοποιήθηκαν από την ελληνική κοινωνία, παρά τις τοπικές και τις διεθνείς πολιτικές και πολεμικές εκρήξεις.

Η κοινωνική συνείδηση, δεν άλλαξε ουσιαστικά μέσα σ' αυτά τα 60 χρόνια. Τέθηκε εδώ, όπως και σ' όλο τον κόσμο, το ερώτημα της προοπτικής με την μορφή του οράματος που ονομάστηκε "κομμουνισμός" και απαντήθηκε στην αρχή θετικά αλλά στο τέλος αρνητικά! Η κοινωνία "νόμισε" πως είχε μια προοπτική αλλά επανήλθε στο να την ελπίζει. Η κοινωνική συνείδηση συνέλαβε μόνο το μέρος της κοινωνικής δυναμικής, για το οποίο επαρκούσαν οι "αισθητήρες" της. Η κοινωνική πραγματικότητα όμως είναι μόνο αυτή που μπορεί να "αναγνωρίσει" η κοινωνία!

Η κατάσταση που προέκυψε μέσα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αναίρεσε την προπολεμική πεποίθηση ότι ο κόσμος βαδίζει προς μια επαναστατική αλλαγή. Ήδη, μέχρι το 1949, είχε εδραιωθεί η πεποίθηση ότι η επαναστατική αλλαγή είναι ανέφικτη! Κι όμως, τα πολιτικά και οικονομικά επιτεύγματα της κοινωνίας και αντίθετα η φανερά ενδημούσα κρίση του αστικού εξουσιαστικού συστήματος, διέψευδαν την κυρίαρχη πολιτική και επιστημονική άποψη, που ειρωνευόταν σ' όλους τους τόνους την αναγκαιότητα της αλλαγής.

Από την άλλη μεριά όμως η δέσμευση της συνείδησης ήταν "λογική". Η εμφάνιση αφάνταστων οικονομικών και οργανωτικών δυνατοτήτων οδήγησε στην πεποίθηση ότι η αλλαγή του συστήματος είναι αναπόφευκτη, η χρήση όμως αυτών των αφάνταστων δυνατοτήτων, επέβαλε την πεποίθηση ότι η αλλαγή του συστήματος είναι αδύνατη! Το πλούσιο υλικό και πνευματικό προϊόν της κοινωνικής εργασίας διοχετεύτηκε στην δημιουργία μηχανισμών βίας και στην εξαγορά της πολιτικής και επιστημονικής σκέψης.

Οδυνηρή ή όχι, αυτή στάθηκε η μεταπολεμική πραγματικότητα. Ισχύει όμως αυτή ακόμα; Στέκει ακόμα στα πόδια του το αστικό εξουσιαστικό σύστημα; Σ' αυτό το ερώτημα τόσο οι λειτουργοί της πολιτικής εξουσίας όσο και τα μέλη της κοινωνίας απαντούν θετικά. Το σύνολο όμως της κοινωνικής πραχτικής υποβάλει μια αρνητική απάντηση. Από πολλά χρόνια τώρα, η κοινωνία είναι ενήλικη, αλλά αντιμετωπίζει την λειτουργία της σαν παιχνίδι που όμως αυτή την χρονιά ξεπέρασε τα όριά του!

Η αστική εξουσία, από καιρό, διαλύει μανιακά τους αστικούς θεσμούς και η κοινωνία συμμετέχει με πρόθυμη εχθρότητα στο παιχνίδι της. Αλλά μαζί με τους άλλους διαλύεται ο θεσμός των θεσμών: η εξουσία! Αυτό είναι το τέλος του παιχνιδιού. Είναι η ενηλικίωση της κοινωνικής συνείδησης. Είναι η αρχή της πραγματικής κοινωνικής χειραφέτησης!