Κυριαρχούσε, όταν ήταν σε εξέλιξη η επιδρομή κατά του Ιράκ η άποψη ότι οι χειριστές της εξουσίας, είναι σε θέση να κάνουν σχέδια και να τα επιβάλουν, ενάντια στην θέληση της κοινωνίας. Φαινόταν όμως, από τότε, ότι οι επιδρομείς, πήγαιναν, όπως λέμε, βλέποντας και κάνοντας και σήμερα η κατάσταση που επικρατεί κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί "προσχεδιασμένη". Κι όμως η εντελώς αβάσιμη άποψη περί σατανικών αλλά και απαραβίαστων σχεδίων του "Ιμπεριαλισμού", εξακολουθεί να κυριαρχεί. Και μάλιστα ενισχύεται με την πεποίθηση ότι για την αναστροφή της ολέθριας κατηφόρας, μπορούμε να ελπίζουμε, στον ΟΗΕ, στην Ευρώπη, ίσως και σε μια εναλλαγή στην αμερικανική προεδρία και απ' την άλλη μεριά στην πίεση της "αντίστασης".

Γίνεται όμως εκ των πραγμάτων σαφές πως η αντίθεση της Δύσης στην πολιτική των επιδρομέων, προωθεί απλώς άλλους επιδρομείς και άλλες τεχνοτροπίες επιδρομών. Απ' την άλλη μεριά αν και στην ονομαζόμενη αντίσταση, συμμετέχει η λαϊκή βάση όπως - άλλωστε και σε κάθε στρατιωτική δραστηριότητα - το είδος της συγκεκριμένης αντίστασης, μάλλον βοηθάει την αυτοκρατορική εξουσία παρά την εμποδίζει, αφού δίνει το "αντιτρομοκρατικό" άλλοθι στους επιτιθέμενους. Τελικά επομένως το ζήτημα ανάγεται στο ποιος είναι ο πολιτικός στόχος της αντίστασης και ενάντια σε ποιους πολιτικούς στόχους διεξάγεται.
Αλλά με κανένα τρόπο δεν διακρίνονται, από καμιά πλευρά, συγκεκριμένες προτάσεις για ένα μελλοντικό καθεστώς. Η μόνη "σαφής" εικόνα για το αυριανό Ιράκ, προέρχεται από τους εισβολείς. Αυτοί υποτίθεται πως "επιδιώκουν" την μετατροπή, σήμερα του Ιράκ και αύριο όλων των "κυρίαρχων" (υποτίθεται) κρατών του κόσμου, σε αυτοκρατορικές επαρχίες. Η λεγόμενη αντίσταση, διεξάγεται προς το παρόν από μια ποικιλία εξουσιαστικών κέντρων, που εκβιάζουν για ένα μερίδιο εξουσίας στο πολιτικό καθεστώς που φαντάζονται ότι κάποια στιγμή θα επικρατήσει. Οι εκβιασμοί άλλωστε των ποικίλων αρχηγών της "αντίστασης" σε τέτοιες δοτές εξουσίες αποβλέπουν.

Οι αυτοκρατορικές επιδιώξεις ωστόσο, δεν μπορούν να στηριχθούν σε κανένα σοβαρό σχέδιο, δεδομένου ότι η πολιτική λογική στην οποία θα στηρίζονταν τέτοιες επιδιώξεις διαλύεται. Απομένει μια πληθώρα προσωπικών σχεδίων, ανταγωνιστικών μεταξύ τους, τα οποία στο σύνολό τους, επιδιώκουν την διαιώνιση ενός πολιτικού οικοδομήματος, που την ίδια ώρα, όλοι μαζί, προσπαθούν να κατεδαφίσουν. Το πραγματικό πρόβλημα λοιπόν στο Ιράκ, δεν είναι ποιες, πολιτικές ή πολιτιστικές, ομάδες συγκρούονται (προς το παρόν με τους εισβολείς και αργότερα μεταξύ τους) αλλά σε τι είδους καθεστώς μπορεί να καταλήξει αυτή η σύγκρουση. Αυτό όμως είναι ένα άλυτο πρόβλημα, που με την μια ή με την άλλη μορφή, παρουσιάζεται απ' άκρη σ' άκρη σ' όλο τον κόσμο. Η αναζήτηση λύσης αντί για την αναζήτηση των πραγματικών δεδομένων σ' αυτό το πρόβλημα, είναι μια ανεπίτρεπτη πολυτέλεια για κάθε πολιτικά σκεφτόμενο άνθρωπο.