Θεωρείται ότι το πλοίο της Ευρώπης απέκτησε ήδη δύο τρύπες, μια γαλλική και μια ολλανδική και ότι έκανε ήδη μια πρόβα ναυαγίου, στην τελευταία σύνοδο κορυφής, όπου οι ευρωπαίοι εταίροι δεν κατάφεραν να αποφασίσουν το παραμικρό. Γύρισε λένε ο κ. Καραμανλής απογοητευμένος, γιατί αν κάτι είχαν αποφασίσει θα μας το μοστράριζε για επιτυχία, ίσως και για νίκη σαν αυτές τις μεγάλες του ισχυρού κ. Σημίτη, οι οποίες του απέδωσαν την παράδοση της πασοκικής εξουσίας στον κ. Παπανδρέου.

Υπάρχει όμως πραγματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση; Σοβαρότατες θεωρητικές αντιλήψεις (ορισμένες από τις οποίες συμμερίζεται και ο γράφων) υποστηρίζουν ότι το κράτος τουλάχιστον όπως το εννοούσαμε διαλύεται. Στο βάθος του πολιτικού λόγου, από όποια κατεύθυνση κι αν προέρχεται το κράτος είναι ανύπαρκτο: Ο κ. Καραμανλής προσπαθεί να το "επανιδρύσει", προκειμένου να ανταποκριθούν σ' αυτό, ο μεν ΣΥΝ κατάντησε ήδη ομοσπονδία, το ΠΑΣΟΚ διαλύεται, και τέλος το ΚΚΕ έχει στήσει στην θέση του ένα ξόανο και το λιβανίζει. Απ' την άλλη μεριά όλες οι κρατικές διαδικασίες διεξάγονται μέσα από τρεις - τέσσερις ιδιωτικές τηλεοπτικές επιχειρήσεις και οι διάφοροι αστέρες της ενημέρωσης έχουν μεταβληθεί σε υπουργούς. Αν έτσι καταντάνε τα ήδη υπάρχοντα κράτη με ποια λογική υπάρχει ένα νέο, στο οποίο το μόνο που λείπει είναι ένα "σύνταγμα", που μάλιστα θα υπερίσχυε από αυτά των μελών του;

Στα ευτυχέστερα όνειρα αυτών που την έφτιαξαν, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν ένα κοινό εμποροβιομηχανικό επιμελητήριο (μια κοινή αγορά) που θα υπηρετούσε τα κοινά συμφέροντα των ευρωπαϊκών οικονομικών δυνάμεων. Κάποια στιγμή στο όνειρο αυτό προσδόθηκε πολιτικός χαρακτήρας για να συγκαλυφθεί η αντικοινωνική κοινότητα των συμφερόντων που θα προστάτευε. Ένα επιμελητήριο όμως δεν μπορεί να γίνει κράτος, γιατί το κράτος έχει στην βάση του κοινωνικές αντιθέσεις και όχι μονοπωλιακούς οικονομικούς ανταγωνισμούς. Το όνειρο επομένως θα παραμείνει όνειρο όσο κι αν επεκταθεί σε ακόμα μεγαλύτερους πολιτικούς στόχους. Υποτίθεται ότι το επιμελητήριο πού λέγεται Ε.Ε. θα προστάτευε την κοινότητα των ευρωπαϊκών κρατών από τον υπερατλαντικό σύμμαχό τους. Υπάρχει σήμερα τέτοια δυνατότητα; Και ακόμα χειρότερα, θέλει κανείς σήμερα τέτοιο επιμελητήριο; Υπάρχει καμιά ευρωπαϊκή δύναμη που δεν θα χρησιμοποιήσει την οποιαδήποτε εξωτερική απειλή ενάντια στους ευρωπαίους εταίρους της;

Με ναυάγιο επομένως δεν κινδυνεύει η Ε.Ε. αλλά η υπερφίαλη φαντασία των μετόχων της εξουσίας. Η Ευρώπη των λαών είναι εξ ίσου ανύπαρκτη με την Ευρώπη των μονοπωλίων. Το μόνο υπαρκτό είναι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες που ενοποιούνται χάρη στην ενοποίηση των εσωτερικών αντιθέσεων τους. Η κοινωνία, ελληνική, ευρωπαϊκή, παγκόσμια δεν μπορεί να ναυαγήσει. Αντίθετα είναι η θάλασσα που μέσα της ναυαγούν ολες οι φαντασιώσεις της εξουσίας.