Από τότε που η ανθρωπότητα μπήκε στον αστερισμό της τρομοκρατίας, τεράστια πρόοδος έχει γίνει στην τεχνική, την τεχνολογία και στις δημόσιες σχέσεις αυτού του υποτιθέμενου νέου είδους πολέμου, αλλά καμιά πρόοδος δεν έχει γίνει, στην αντίστοιχη πολιτική σκέψη. Οι ιδέες που αφορούν το φαινόμενο της τρομοκρατίας αλλά και αυτές που αφορούν την κοινωνία στην οποία ανθίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας, εφόσον ανήκουν στον αποκαλούμενο δημόσιο λόγο, απ' οποιαδήποτε απ' τις καθιερωμένες πολιτικές κατευθύνσεις κι αν προέρχονται, καλύπτουν όλο το εύρος της κλίμακας απ' την άθλια αφέλεια ως την αφελή αθλιότητα.
Το κοινό απ' την άλλη μεριά, πληροφορείται με τους δικούς του ρυθμούς τα γεγονότα, καθώς και τα σχόλια πάνω στα γεγονότα και σχηματίζει διάφορες γνώμες που μοιάζουν να είναι αντίστοιχες με τις διάφορες πολιτικές απόψεις. Αν προσέξει όμως κανείς καλύτερα θα παρατηρήσει ότι δεν είναι οι πολιτικές απόψεις που διαμορφώνουν τις κοινωνικές γνώμες αλλά το αντίθετο. Υπάρχει ασφαλώς μια συνεξέλιξη των πολιτικών ιδεών και των κοινωνικών ιδεών αλλά την συνεξέλιξη αυτή την καθοδηγεί η κοινωνία και όχι η πολιτική. Θα μπορούσαμε να πούμε τελικά ότι κάθε πολιτική ιδέα βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο που επιτρέπει στον φορέα της η αντίστοιχη κοινωνική ιδέα.
Η τρομοκρατία εξ άλλου είναι η έκφραση μιας ευρύτατης πολιτικής ιδέας. Είναι η έκφραση της ιδέας ότι όποιος έχει την δυνατότητα να καταστρέψει τον απέναντί του το κάνει. Η τρομοκρατία επομένως είναι ένα είδος έμπρακτου λόγου και σαν λόγος, αφού σχετίζεται με την "δυνατότητα" να επιβληθεί, είναι η πιο καθαρή μορφή εξουσιαστικού λόγου. Άλλες μορφές εξουσιαστικού λόγου όχι απαραίτητα λιγότερο άθλιες από τον τρομοκρατικό είναι ο ακαδημαϊκός, ο τεχνοκρατικός, ο δημαγωγικός, ο μονοπωλιακός, ο τηλεοπτικός, ο αποσιωπητικός, ο λογοκριτικός και γενικά κάθε λόγος που υπάρχει χάρη στον αποκλεισμό της κριτικής του.
Η τρομοκρατία δεν είναι μια μορφή "αντιβίας" όπως λένε κάποιοι, δεν είναι το αποτέλεσμα του ελλείμματος δημοκρατίας όπως λένε κάποιοι άλλοι, δεν είναι τέλος το αποτέλεσμα της φτώχιας όπως ισχυρίζεται μια τρίτη ομάδα αναλυτών. Όλα αυτά τα αναμφίβολα κακά δεν έχουν σαν αποτέλεσμα την τρομοκρατία, αλλά είναι, μαζί με την τρομοκρατία, αποτελέσματα της κυριαρχίας του εξουσιαστικού λόγου που μετά την ολοσχερή κατάργηση της κριτικής του, αν αφεθεί αχαλίνωτος θα οδηγήσει την κοινωνία στην καταστροφή. Αλλά όπως είπαμε πιο πάνω, τα χαλινάρια της εξουσίας, παρά τα φαινόμενα, δεν τα κρατάει η ίδια η εξουσία, αλλά η κοινωνία. Ο εξουσιαστικός λόγος δεν μπορεί να εκτραπεί περισσότερο από όσο του επιτρέπει η κοινωνία. Δεν ξέρουμε πώς, αλλά είναι βέβαιο πως ο κοινωνικός λόγος μπορεί να αποτελέσει φραγμό στην εκτροπή του εξουσιαστικού λόγου προς την τρομοκρατία. Αρχίζοντας ίσως απ' την κριτική του πολιτικού λόγου δίπλα μας.