Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο απόηχος της εξέγερσης στη Γαλλία φτάνει μέχρι τα προεόρτια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Τρεις δεκαετίες χωρίζουν τις δυό εξεγέρσεις αλλά η διαφορά τους παρουσιάζεται μεγαλύτερη. Η πρώτη θεωρείται σαν εξέγερση ενάντια σε μια "ηττημένη" και "τιμωρημένη" δικτατορική εξουσία, η δεύτερη περιγράφεται σαν μια εξέγερση "χωρίς αιτία", που απλά δικαιολογείται από την ανεπάρκεια και μερικές φορές την αναλγησία της σημερινής εξουσίας. Αλλά η διαφορά αυτή είναι ψεύτικη. Η μόνη πραγματική διαφορά είναι αυτή του ιστορικού χρόνου. Αυτή όμως κάνει την ομοιότητα του νοήματος των εξεγέρσεων εντονότερη. Οι εξεγέρσεις δεν στρέφονται ενάντια στην μορφή αλλά, εξ ορισμού, ενάντια στην ίδια την έννοια της εξουσίας. Αυτό και μόνο αυτό είναι το νόημά τους.

Ανατάραξε τα νερά μια εξέγερση στο Παρίσι, στην κοιτίδα της αστικής επανάστασης. Αλλά σήμερα το Παρίσι είναι η χαμένη πατρίδα μιας υπέργηρης αστικής εξουσίας σε κατάσταση άνοιας. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καμιά εξέγερση δεν έχει νόημα αν δεν στρέφεται ενάντια στην τρίχρωμη σημαία της αστικής εξουσίας (ισότητα, αδελφότητα, δικαιοσύνη), που την κουρέλιασαν οι ίδιοι οι αστοί, τύπου Μπους, τύπου Μπερλουσκόνι ή τύπου Σαρκοζί. Οι εξεγέρσεις θα είχαν ήδη εξελιχθεί σε πολιτικά επαναστατικά κινήματα, που θα ανανέωναν με τα καινούρια δεδομένα το πνεύμα της Αστικής Επανάστασης, αν οι επίγονοι Οκτωβριανής Επανάστασης, δεν είχαν αναλάβει να συντηρήσουν την πιο αντιδραστική πλευρά του "πνεύματος" της αστικής τάξης.

Τις κοινωνικές εξεγέρσεις δεν τις πνίγουν στο αίμα οι εχθροί τους. Τις πνίγουν στην ρητορεία οι "μελετητές" τους, οι "συμπαραστάτες" τους και οι "επαναστάτες". Καθηγητές της πολιτικής επιστήμης κάνουν καριέρα διαστρέφοντας την κοινωνική σημασία της "βίας σε ανορθόδοξες πολιτικές συνθήκες"! Ακτιβιστές κατασκευάζουν ομαδούλες για να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα στην "προστασία" ενός τμήματος των μεταναστών, των κατατρεγμένων και της φύσης. Οι πρώτοι αποτελούν - και τυπικά - μέρος της εξουσίας. Οι τελευταίοι αποτελούν την εφεδρεία της. Αλλά όλες αυτές οι προσπάθειες θα ήσαν μάταιες χωρίς την συνέργεια των υποτιθέμενων "επαναστατών" που κάνουν το παν για μια θέση στον ήλιο της αστικής εξουσίας.

Στα χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης (δεκαετία '60) ο Μάο τσε-Τουνγκ είχε πει πως "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι". Οι "μαοϊκοί" της ΚΟΕ στο διάλειμμα των προεκλογικών τους παζαριών, γεμίζουν τους τοίχους με αφίσες μ' αυτή την ρήση. Αποκρύπτουν επιμελώς ότι μ' αυτήν ο Μάο προέτρεπε τους επαναστάτες να εξεγερθούν ενάντια στα επιτελεία του αλωμένου απ' την αστική τάξη (τώρα πια ανοικτά) Κ.Κ. Κίνας. Παριστάνουν πως εγκρίνουν την εξέγερση στην Γαλλία αυτοί που πανικοβάλλονται με μια λέξη κριτικής στην Ελλάδα! Οι εξεγερμένοι το ξέρουν πως είναι δίκαιο να εξεγείρονται. Κάποια στιγμή θα το σφυρίξουν και στην κοινωνική βάση των πανεπιστημίων, των κινημάτων και των κομμάτων.