Την ρήση του τίτλου την χρησιμοποίησαν οι κινέζοι της Πολιτιστικής Επανάστασης για να δηλώσουν ότι ο ρεβιζιονισμός του Χρουστσόφ δεν σχηματίστηκε από την μια μέρα στην άλλη. Εγώ την βάζω αυτή την ρήση για να εξηγήσω ότι οι ανεκδιήγητοι αρχηγοί της ΚΟΕ χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να μεταλλαχθούν από μαθητές του Χοντζέα σε αυτό το φαινόμενο που όποιο όνομα και αν του δώσεις τους κολακεύεις.
Και ιδού περί τίνος πρόκειται:
Ψάχνοντας στο internet για να βρω πότε είπε ο Μάο Τσε-τουνγκ την φράση για την επανάσταση και τον πόλεμο (Ή η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση) που αναφέρω στο πρόσφατο σημείωμα μου με τίτλο ευτυχώς βουλιάζουμε, έπεσα επάνω σε ένα δικό μου σημείωμα ανεβασμένο στο indymedia τον Δεκέμβριο του 2002 στο οποίο ανέφερα αυτή την φράση του Μάο!
Το σημείωμα σχολίαζε κριτικά ένα κείμενο γραμμένο κατά πάσα πιθανότητα γραμμένο από τον μεγάλο Κινεζολόγο Ρούντι Ρινάλντι, που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Αριστερά!" (που καταργήθηκε αυτή και το θαυμαστικό της για να βγει η εφημερίδα για όλα τα γούστα που είναι ο "Δρόμος της Αριστεράς") και κάποιος το είχε ανεβάσει στο indymedia. Το άρθρο σχολίαζε την κατάσταση στην Κίνα μετά από το 16ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (Νοέμβριος 2002) που είχε αποφασίσει την είσοδο των επιχειρηματιών στο κόμμα.
Σκέφτηκα να δημοσιεύσω εδώ τα δύο κείμενα γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικά της μιας ενδιάμεσης φάσης της διαδρομής που ακολούθησαν οι κληρονόμοι του Μαρξιστικού Λενινιστικού Κινήματος ώσπου να καταντήσουν εμπνευστές της "ενότητας" της Αριστεράς των Επιτελείων και χειριστές της σύγχρονης Κολυμβήθρας του Σιλωάμ αρμόδιοι να δίνουν συγχωροχάρτια, με το αζημίωτο, σε όποιον επιθυμεί να επανέλθει στις αγκάλες της Πάνδημης Αριστεράς Αφροδίτης.
Το κινεζολογικό κείμενο της Α/συνέχειας έχει πολλά μαργαριτάρια που δεν έχουν σχολιαστεί στο δικό μου κείμενο. Αυτά τα κείμενα τα έγραφα τότε πρίμα βίστα. Αλλά κυρίως το ίδιο το γεγονός της αλλαγής που έγινε στην Κίνα μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, η κατοπινή πορεία της Κινέζικης Κοινωνίας μέχρι σήμερα, καθώς τέλος και η ερμηνεία της ανόδου των δύο κοινωνιών που πέρασαν από την επανάσταση στην κορυφή της φασιστικής παγκόσμιας αυτοκρατορίας, είναι σημαντικά ζητήματα για την σημερινή πολιτική συζήτηση και ελάχιστα έχουν σχολιαστεί μέχρι σήμερα. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα συζητηθούν. Προς το παρόν δείτε τι γραφόταν τον Δεκέμβριο του 2002 στο indymedia. Αυτό το φόρουμ που τώρα έχει καταντήσει πίνακας ανακοινώσεων κι αυτός λογοκριμένος είναι και αυτό ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής ιστορίας.
Ακολουθεί το Άρθρο από την "Αριστερά":
Το "κινέζικο θαύμα", επόμενο θύμα της παγκοσμιοποίησης
Με αφορμή το συνέδριο του ΚΚ Κίνας
Το συνέδριο του ΚΚ Κίνας που έληξε πρόσφατα ήρθε σε μια στιγμή που η χώρα έχει για τα καλά ανοιχτεί στους ωκεανούς της παγκόσμιας αγοράς. Σε μια στιγμή που 20 πάνω-κάτω χρόνια αλλαγών στην οικονομία πρέπει να βρουν την αποκρυστάλλωσή τους στην πολιτική ηγεσία και να δέσουν ακόμη περισσότερο με την "παράδοξη" συγκατοίκηση της "κομμουνιστικής διακυβέρνησης" με το «σοσιαλισμό της αγοράς». Αδιάψευστοι μάρτυρες της κατάστασης, η φτώχεια και η εξαθλίωση στην οποία έχουν περιέλθει τεράστια τμήματα του πληθυσμού, καθώς και οι λαϊκές εξεγέρσεις που κατά καιρούς ξεσπούν σε διάφορες περιοχές της αχανούς αυτής χώρας.
Το πρόσφατο συνέδριο του K.K.Kίνας επιβεβαίωσε τη βασική κατεύθυνση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και έθεσε τις βάσεις για την προώθησή του καπιταλισμού με πιο έντονους ρυθμούς και αποφασιστικά βήματα. Αυτή την κατεύθυνση αναλαμβάνει να την προωθήσει μια νέα γενιά στελεχών, 55-60 ετών, γαλουχημένη στους μηχανισμούς και στα ιδεώδη της καπιταλιστικοποίησης όλων των τομέων της κινέζικης κοινωνίας και προσαρμοσμένη απόλυτα στα δυτικά ήθη και πρότυπα. H παλιά φρουρά αναλαμβάνει θέσεις στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο όπου χωρίς να εμπλέκεται άμεσα στην τριβή της κυβερνητικής διαχείρισης μπορεί να εγγυάται τη συνέχεια και όσο είναι εφικτό την ενότητα στον κομματικό και κρατικό μηχανισμό.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία, δηλαδή η ενότητα και η συνέχεια έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους για την κινέζικη περίπτωση και εκεί εστιάζουν όσοι μιλούν για την πρωτοτυπία της σε σχέση με το δρόμο που ακολούθησαν οι άλλες χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
H άρχουσα τάξη που γεννήθηκε μέσα από τη σταδιακή ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στη βιομηχανική παραγωγή, τη γεωργία και την εκπαίδευση είχε και έχει την έκφρασή της μέσα στο μηχανισμό του κομμουνιστικού κόμματος. Ενάντια σ' αυτόν τον ακόμα πιο επικίνδυνο από τους εξωτερικούς εχθρούς και τους "πράκτορές" του, καλούσαν σε ανειρήνευτη πάλη οι κινέζοι κομμουνιστές με επικεφαλής το Μάο τσε Τουνγκ. Αποκορύφωμα αυτής της πάλης ήταν η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση και η έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης καθορίζει ως και σήμερα την πορεία της Κίνας.
Ελεύθερες ζώνες για το κεφάλαιο
H ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος οδήγησε στην πλήρη επικράτηση των δυτικών προτύπων κρατώντας όμως επιδέξια για λογαριασμό της την αποκλειστικότητα της πολιτικής εξουσίας. Από την άλλη πλευρά σταδιακά παραχωρήθηκαν μεγάλες ζώνες ελευθερίας για το πολυεθνικό κεφάλαιο και ξηλώθηκαν μια σειρά ζωτικές κατακτήσεις για την ποιότητα των όρων εργασίας και επιβίωσης του κινέζικου λαού. Οι Κινέζοι ιθύνοντες αναζήτησαν την αξιοπρεπή τους ένταξη στο μεταδιπολικό νέο κόσμο διαφημίζοντας και επιδεικνύοντας την ικανότητά τους να οδηγούν διά πυρός και σιδήρου τη χώρα ενωμένη, χωρίς πολιτικούς κλυδωνισμούς και εμφύλιες περιπέτειες στον καπιταλιστικό δρόμο.
H εξέλιξη της EΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένα παράδειγμα που ως τώρα η κινέζικη άρχουσα τάξη κατόρθωσε να αποφύγει δείχνοντας, είναι η αλήθεια, μια αξιοζήλευτη ικανότητα προσαρμογής στα νεοταξικά και πρόσφατα στα αντιτρομοκρατικά δεδομένα. Βάζοντας την υπογραφή της σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του "πολυπολικού κόσμου" όπως αρέσκεται να σχολιάζει τη διεθνή πραγματικότητα στις αναλύσεις της η κινέζικη διπλωματία, αναγκάστηκε να υποστεί ακόμα και τον "κατά λάθος... εξ επίτηδες" βομβαρδισμό της πρεσβείας της στο Βελιγράδι για να πείσει την αμερικάνικη υπερδύναμη για την πειθήνια στάση της. H ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου σήμανε περαιτέρω ανοίγματα στην ασύδοτη δράση των πολυεθνικών μονοπωλίων ενώ η "ένωση" με την Ταϊβάν θα αποτελέσει στη συνέχεια μια γερή δοκιμασία για το Πεκίνο καθώς η διεθνής κοινότητα θα μπορεί να αξιοποιήσει στημένα επεισόδια και να δημιουργήσει οξύνσεις ασκώντας πιέσεις και εκβιασμούς. H περίπτωση της Βόρειας Κορέας και μια πιθανή πολεμική εμπλοκή είναι δυνατόν να αποτελέσει ένα ακόμα σκληρό τεστ για την προσαρμογή της κινέζικης ηγεσίας στα νεοταξικά αντι-τρομοκρατικά πρότυπα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι κατά πόσο είναι δυνατόν να περιμένει κανείς την ανέφελη ολοκλήρωση του κινέζικου δρόμου στο άμεσο μέλλον.
Οι αβεβαιότητες θα γίνουν κίνδυνοι;
Όποτε η κινέζικη ηγεσία αναζήτησε έναν διαφοροποιημένο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις επιζητώντας να εκμεταλλευτεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών, είτε να δημιουργήσει έναν ευκαιριακό άξονα με την πληγωμένη υπερδύναμη Ρωσία αναγκάστηκε πολύ γρήγορα να συμμορφωθεί στα προδιαγεγραμμένα όριά της στο μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, ενώ η οξυμένη δυσαρέσκεια αντιμετωπίζεται με ανοιχτή καταστολή.
Την ίδια στιγμή όσα φτάνουν στο φως μέσα από τα δημοσιεύματα του δυτικού Τύπου περί ανισοτήτων και διαφθοράς αντανακλούν ακριβώς το χάσμα που διαρκώς διευρύνεται ανάμεσα στον υπέρμετρο πλουτισμό της νέας άρχουσας τάξης και τις μεγάλες μάζες των ξεκληρισμένων αγροτών που πλημμυρίζουν τις πόλεις αποτελώντας μια τεράστια δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού. Είναι αυτό το χάσμα που γεννάει σε μια σειρά περιοχές της Κίνας όχι μόνο ξεσπάσματα των αγανακτισμένων αγροτών και εργατών αλλά και γενικευμένες εξεγέρσεις και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων που φέρνουν ξανά στην κινέζικη κοινωνία τους ενοχλητικούς ιούς των ιδεών της ισότητας και της δικαιοσύνης μαζί με τα πορτρέτα του Μάο στα χέρια των διαδηλωτών.
H κινέζικη πολιτική ηγεσία δεν έχει προφανώς καμιά αυταπάτη ότι οι νέες διατυπώσεις περί "συμμαχίας των υγιών επιχειρηματικών δυνάμεων με την εργατική τάξη και ενός νέου περιεχομένου του σοσιαλισμού της αγοράς" που περιλαμβάνονται στις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου του κόμματος θα καλύψουν τις θύελλες που φαίνεται να έρχονται στον ορίζοντα.
H Ολυμπιάδα του 2008 θα αποτελέσει ένα ορόσημο για την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στις ξένες πολυεθνικές και το ξήλωμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης. Οι διεθνείς εξελίξεις και η βαθιά οικονομική κρίση που εκδηλώνεται άμεσα σε βασικά μεγέθη της κινέζικης οικονομίας είναι εξαιρετικά απίθανο να μην οδηγήσουν σε σοβαρότατους κλυδωνισμούς, που μπορεί να πάρουν ακόμα και τη μορφή εσωτερικών εθνοτικών συγκρούσεων και γενικευμένων κοινωνικών εξεγέρσεων. Το "κινέζικο θαύμα" θα είναι μάλλον το επόμενο μεγάλο θύμα της απομυθοποίησης της παγκοσμιοποίησης!...
Το δικό μου σχόλιο στο indymedia:
Η κλάψα ως επαναστατική ιδεολογία
από Κ.Π. 4:10πμ, Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2002
Η αριστερά (με θαυμαστικό) είναι μια εκπληκτική εφημερίδα. Αν την πάρετε τοις μετρητοίς θα καταλήξετε να πιστέψετε ότι το μόνο που έχετε να κάνετε για να δείξετε ότι είσαστε αριστεροί είναι να μάθετε όλα τα μανιάτικα μοιρολόγια για να θρηνείτε συλλογικά την χαμένη επανάσταση.
Ο Μάο Τσε Τουνγκ έλεγε:
"Ο ανατολικός άνεμος είναι πιο δυνατός από τον δυτικό".
"Ο ιμπεριαλισμός και όλοι οι αντιδραστικοί είναι χάρτινες τίγρεις".
"Μπορούμε να μάθουμε την επανάσταση επαναστατώντας".
"Τον ιμπεριαλισμό μπορούμε να τον φάμε μπουκιά όπως το φαγητό μας".
"Ή η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση"
"Μια ήττα μπορεί να είναι η απαρχή μιας νίκης..."
Δεν είναι υποχρεωτικό να τα θεωρεί κανείς όλα αυτά σοβαρά. Μπορεί να είναι βλακείες που τις έλεγε ο Μάο επειδή ξεμωράθηκε. Αλλά όταν παριστάνει οπαδό του Μάο είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει σε τι είναι οπαδός του και που διαφωνεί.
Οι κύριοι της "αριστεράς!" έφτιαξαν μια λέσχη και την ονόμασαν: "ανατολικός άνεμος". Μας είπαν - δια του αρχηγού τους - ότι έχουν στην καρδιά τους τον Μάο. Παριστάνουν τους υμνητές του Μάο και της "Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης"
Ρίξτε μια ματιά σ' αυτό το βαρυσήμαντο άρθρο και βρέστε σας παρακαλώ, πού αναγνωρίζετε κάποιο ίχνος της περιβόητης "σκέψης του Μάο".
Τι λέει αυτό το άρθρο; Λέει ότι όλα πήγαν κατά διαόλου και ότι στην Κίνα την χώρα όπου εκδηλώθηκε η τελευταία ταξική σύγκρουση, το προλεταριάτο και η αριστερά είναι πια ανύπαρκτα πράγματα.
Θα μου πείτε: μα δεν πήγαν κατά διαόλου;
Απάντηση: Εξαρτάται από πως το βλέπει κανείς το πράγμα. Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι το Κ.Κ. Κίνας έχει καταληφθεί από τους αστούς (όπως πριν και όλα τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα) και βέβαια όλα πήγαν κατά διαόλου.
Αλλά η Πολιτιστική Επανάσταση στο πολιτικό επίπεδο ήταν μια μάχη ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη. Όταν ο Μάο διεύθυνε αυτή την μάχη ήξερε ότι ή θα κερδίσει ή θα χάσει. Από ιστορική άποψη όλη αυτή η "συντριπτική" ήττα του προλεταριάτου που μοιρολογάει η Α/συνέχεια και ή "αριστερά!" της, δεν είναι παρά η ήττα που προετοιμάζει τους όρους για μια νίκη φέρνοντας στην επιφάνεια τις λαθεμένες απόψεις και την οργανωτική ανεπάρκεια των δυνάμεων του προλεταριάτου.
Με όρους ιστορίας όμως, η ζωή ενός ανθρώπου είναι ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Κανείς Μάο δεν υποσχέθηκε σ' αυτούς που θα τον βάλουν "στην καρδιά τους" ότι η Πολιτιστική Επανάσταση θα νικούσε "αύριο". Οι ερυθροφρουροί έλεγαν: "βιαζόμαστε γιατί θα νικήσουμε σε 1000 χρόνια". Η μίρλα της Α/συνέχειας οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχηγοί της δεν ενδιαφέρονται να αγωνιστούν για μια νίκη που θα έρθει σε 1000 χρόνια, ενδιαφέρονται για την εξουσία και το αρχηγιλίκι εδώ και τώρα. Και αφού δεν προβλέπεται εδώ και τώρα αγωνίζονται για αυτό που μπορούν να έχουν εδώ και τώρα: Την εξουσία σε μια χούφτα μουγκών και τυφλών που τους "βλέπουν" σαν αρχηγούς. Αλλά για να έχουν αυτή την εξουσία χρειάζεται να λογοκρίνουν, να μανουβράρουν, να δελεάσουν, να υπονομεύσουν και να αναισθητοποιηθούν. Και πάνω απ' όλα χρειάζεται να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την μούχλα που τους τρέφει.
Υπερβολές ; Ας δούμε τι λέει αυτό το άρθρο:
"...Σε μια στιγμή που 20 πάνω-κάτω χρόνια αλλαγών στην οικονομία πρέπει να βρουν την αποκρυστάλλωσή τους στην πολιτική ηγεσία και να δέσουν ακόμη περισσότερο με την "παράδοξη" συγκατοίκηση της "κομμουνιστικής διακυβέρνησης" με το «σοσιαλισμό της αγοράς»."
Βλέπει κανείς εδώ καμιά προσπάθεια να εξηγηθεί το "παράδοξο" της συγκατοίκησης; Γιατί όταν όλες οι "σοσιαλιστικές" χώρες βγήκαν στο κουρμπέτι η Κίνα επιμένει στην ηγεμονία του κομμουνιστικού κόμματος ; Μπα! ψιλά γράμματα αυτά, η εξαθλίωση μόνο μας ενδιαφέρει, να γεμίσουμε το δοχείο των δακρύων μέχρι να ξεχειλίσει.
"H άρχουσα τάξη που γεννήθηκε μέσα από τη σταδιακή ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στη βιομηχανική παραγωγή, τη γεωργία και την εκπαίδευση είχε και έχει την έκφρασή της μέσα στο μηχανισμό του κομμουνιστικού κόμματος. Ενάντια σ' αυτόν τον ακόμα πιο επικίνδυνο από τους εξωτερικούς εχθρούς και τους "πράκτορές" του, καλούσαν σε ανειρήνευτη πάλη οι κινέζοι κομμουνιστές με επικεφαλής το Μάο τσε Τουνγκ. Αποκορύφωμα αυτής της πάλης ήταν η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση και η έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης καθορίζει ως και σήμερα την πορεία της Κίνας."
Όταν ο Μάο έλεγε: "που ψάχνετε να βρείτε την αστική τάξη; Αυτή είναι μέσα στο κόμμα" Δεν είχε πληροφορηθεί από την Α/συνέχεια ότι, βρε αδερφέ, μια "άρχουσα" τάξη ήταν, προερχόμενη από τις καπιταλιστικές σχέσεις στην βιομηχανική παραγωγή (!) που είχε και μια εκφρασούλα στον μηχανισμό του Κ.Κ.Κ. και την έχει ακόμα. Οι κινέζοι κομμουνιστές όμως "καλούσαν" (ποιους καλούσαν; κατάλαβε κανείς;) σε ανειρήνευτη πάλη που αποκορύφωμα της ήταν η ΜΠΠΕ.
Είναι αλήθεια ότι αν κανείς δεν έχει ιδέα τι λεγόταν επί πολιτιστικής επανάστασης μπορεί να πιστέψει την εικόνα που θέλει να υποβάλει αυτή η φράση, ότι δηλαδή ήταν μια πάλη ανάμεσα στο υγιές κομμάτι του κόμματος και στην έκφραση του καπιταλισμού μέσα στο κόμμα. Η αλήθεια είναι ότι το κόμμα ήταν σχεδόν πλήρως διαβρωμένο από την αστική τάξη, και ότι είχαν διαβρωθεί πλήρως όλες οι δομές που είχαν να κάνουν με τον πολιτισμό, με πρώτα και καλύτερα τα πανεπιστήμια. Η πολιτιστική επανάσταση δεν ξεκίνησε από το κόμμα αλλά από τα πανεπιστήμια με μια επιστολή που τοιχοκόλλησε ένας φοιτητής (ένας από την μετέπειτα λεγόμενη κλίκα των τεσσάρων) και στρεφόταν ενάντια στις πανεπιστημιακές αυθεντίες.
Η πολιτιστική επανάσταση δεν στηρίχθηκε στους κομμουνιστές αλλά στις μάζες και ότι έγινε, έγινε ενάντια στην θέληση της ηγεσίας του κόμματος (πλην Μάο). Κατά την διάρκειά της έγιναν πρωτοφανείς σε πλήθος συγκεντρώσεις και συζητήσεις. Η Φλωρεντία θα τις ζήλευε ακόμα κι αν ήταν 100 φορές μεγαλύτερη -- η ίδια η έννοια του κοινωνικού φόρουμ εκεί γεννήθηκε. Η ΜΠΠΕ. ήταν μια επανάσταση ενάντια στην αστική κουλτούρα. Ενάντια στην άμιλλα, ενάντια στις εξετάσεις, ενάντια στις "αυθεντίες", ενάντια στον "ορθολογισμό" της παραγωγής. Πάνω απ' όλα όμως ήταν μια διακήρυξη του δικαιώματος του ατόμου στην εξέγερση.
Αυτό το τελευταίο εξηγεί και το μίσος των απανταχού της αριστεράς "αρχηγών" για την Πολιτιστική Επανάσταση. Αυτοί που επιβιώνουν χάρη στην λογοκρισία και στην προβολή ενός κλεψιμαίικου κύρους δεν μπορούν φυσικά να υμνήσουν την επανάσταση της "κριτικής" ενάντια στο "κύρος" και στην "αυθεντία". Οι γραφικοί "μπρανκαλεόνε" της αριστεράς δεν θα επιβιώσουν περισσότερο από 10 λεπτά αν αποφασίσουν έστω και 2-3 από τα μέλη των οργανώσεων τους να ανοίξουν το στόμα τους. Αργά η γρήγορα αυτό θα γίνει. Το ξέρουν και τρέμουν.
Κ.Π.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Παρασύρθηκα και δεν είπα τίποτα για το ουσιαστικό ζήτημα που αποτελεί το ίδιο το θέμα του άρθρου της "Αριστεράς!" Για τη στροφή που έγινε στο K.K.Kίνας για το οποίο αυτοί οι τύποι δεν έχουν ούτε τα κότσια ούτε την πολιτική παιδεία για να μιλήσουν, προσεχώς!