Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1551
Το μπλόκο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα και η υποταγή της υπαρκτής Αριστεράς
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Σάββ, 29 Οκτ 2011

Εκτέθηκαν ήδη στις Σ.Κ. μερικές σκέψεις για τα επεισόδια της 20/10/2011, στην διάρκεια των οποίων έχασε την ζωή του ένα στέλεχος του ΚΚΕ και τραυματίστηκαν αρκετά μέλη του. Οι σκέψεις εκείνες δεν αφορούσαν τόσο την ευθύνη των επιτελών του ΚΚΕ για τα επεισόδια, που την θεωρώ δεδομένη, όσο την παράδοξη στάση των επιτελών των άλλων πολιτικών ομάδων της υπαρκτής Αριστεράς. Οι σκέψεις που ακολουθούν, αναφέρονται στην ανακοίνωση με τίτλο: «20.10.2011: Αντί για μέρα νίκης, νύχτα πένθους», του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που είναι χαρακτηριστική των υπόγειων διεργασιών στην υπαρκτή Αριστερά.

Το απαράδεκτο "συμβάν" της 20 Οκτωβρίου δεν ήταν η στάση των "κουκουλοφόρων" αλλά η στάση των "σημαιοφόρων" του ΚΚΕ. Ωστόσο η ανακοίνωση του Μ.Α-Α αποδίδει τίτλους λαϊκών αγώνων στους επιτελείς του ΚΚΕ, και δείχνει να αγνοεί τον ρόλο τους στην υποστύλωση και συντήρηση του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος στο οποίο ρητά πλέον διεκδικούν την εξουσία.

Τελικά το Μέτωπο ασκεί "συντροφική" κριτική στους επιτελείς του ΚΚΕ, γιατί δεν επιτρέπουν την σύμπραξη των επιτελών των υπόλοιπων "συνιστωσών" της υπαρκτής Αριστεράς στην άσκηση του αντιδραστικού τους ρόλου.

Κατά την ανακοίνωση «ο Δημήτρης Κοτζαρίδης(..) έχασε την ζωή του στη μάχη για την κοινωνική πρόοδο» και το όνομά του θα προστεθεί στο «μαρτυρολόγιο του αγώνα της εργατικής τάξης». Οι έννοιες εργατική τάξη, μαρτυρολόγιο, κοινωνική πρόοδος, που περιέχονται σ' αυτές τις μεγαλόστομες εκφράσεις δημιουργούν ήδη, με δεδομένες τις σημερινές συνθήκες, ένα σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα.

Το χειρότερο όμως είναι το πολιτικό πρόβλημα που δημιουργεί το κείμενο της ανακοίνωσης, όταν τονίζει ότι ο Δημήτρης Κοτζαρίδης έδωσε την καλή μάχη υπό τας διαταγάς των στρατηγών του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ  και εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση του Μετώπου «στους δεκάδες αγωνιστές του ΚΚΕ, για την απρόκλητη (!) βία που υπέστησαν».

Η ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν είναι η πρώτη αλλά είναι η σοβαρότερη, μέχρι σήμερα, συμβολή του στην πολιτική σύγχυση που επικρατεί στην Αριστερά, μπερδεύοντας ασυγχώρητα την σημερινή Αριστερά των επιτελείων με την Αριστερά της δεκαετίας του '40. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι να ασκηθεί κριτική σ' αυτό το κείμενο αλλά να κατανοηθεί η σημασία του.

Το κείμενο στηρίζει, στο θλιβερό γεγονός ενός θανάτου, μια πολιτική παρέμβαση που έχει τους παρακάτω τρεις στόχους:

Ο πρώτος στόχος είναι να μεταθέσει στους επιτελείς της κυβέρνησης την ευθύνη που έχουν οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς για την κλιμάκωση της βίας και συγχρόνως να εξωραΐσει το εξουσιαστικό σύστημα που καταρρέει.

Πιο συγκεκριμένα, το κείμενο υποστηρίζει, ότι «η κυβέρνηση φέρει εγκληματικές ευθύνες» για την «κλιμάκωση της βίας» και απειλεί τους επιτελείς της ότι (εν καιρώ) θα τιμωρηθούν για την επιμονή τους στην χρήση χημικών, ενώ έχουν προειδοποιηθεί από τους ειδικούς (λες και δεν το ήξεραν) ότι μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και τον θάνατο.

Αλλά η κλιμάκωση της βίας από την κυβέρνηση δεν είναι επιλογή, και μάλιστα προσωπική, των επιτελών της αλλά η αναγκαία και αναμενόμενη εκδήλωση της κατάρρευσης του συστήματος. Η Αριστερά των επιτελείων, αντί να προστατεύσει την κοινωνία, από την αναπόφευκτη βία της κυβέρνησης, καταφεύγει επίσης στην βία με τα στρατιωτικά τμήματα του ΠΑΜΕ, και δημιουργεί ένα κλίμα λογοκρισίας που είναι απαραίτητο για την έξαρση και την κλιμάκωση της βίας.

Εξ άλλου οι φαιδρές απειλές για την χρήση του πέλεκη της δικαιοσύνης κατά των προσώπων που ασκούν την κυβερνητική εξουσία δείχνουν ότι οι "αυθεντίες" του Μετώπου δεν έχουν αντιληφθεί την κατάρρευση του εξουσιαστικού συστήματος και ονειρεύονται μια διαδοχή σ' αυτό ακριβώς το εξουσιαστικό σύστημα.

Ο δεύτερος στόχος του κειμένου είναι να δυσφημίσει την αντιπαράθεση στην βάρβαρη αστυνόμευση-λογοκρισία που ασκούν οι "αυθεντίες" των επιτελείων της υπαρκτής Αριστεράς με πρόσχημα την καταδίκη της βίας των ομάδων της "αναρχίας" και της "αντιεξουσίας".

Πιο συγκεκριμένα, το κείμενο μιλάει για «το επαγγελματικό, μεταμοντέρνο και τηλεοπτικό τάγμα της βίας» που τάχα «δεν έχει καμία σχέση με την αντιεξουσιαστική ή αναρχική κοσμοαντίληψη, που εμπνέει ειλικρινά άλλες κινήσεις» και καταλήγει λέγοντας ότι το "τάγμα" αυτό «λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως δύναμη του συστήματος και έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί».

Είναι όμως πολύ αργά για τους επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς να αντιμετωπίσουν την βία που παρουσιάζεται σαν "αναρχική" και σαν "αντιεξουσιαστική", την οποία άλλωστε, αντίθετα απ' ότι ισχυρίζεται το κείμενο, υιοθετούν όλες ανεξαιρέτως οι κινήσεις που αναφέρονται στην "αναρχία" και στην "αντιεξουσία" και την οποία οι ίδιοι δεν αντιμετώπισαν ποτέ.

Πρώτον, γιατί δεν έχουν τον θεωρητικό εξοπλισμό για να αντιμετωπίσουν την βία, γενικά, και ειδικά την συγκεκριμένη. Δεύτερον, γιατί ασκούν οι ίδιοι την πιο αντιδραστική βία που είναι η λογοκρισία. Τρίτον, γιατί έχουν αφήσει τους επιτελείς αυτών των χώρων να λυμαίνονται το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας με αντάλλαγμα την προσθήκη θεάματος στις μουγκές πολιτικά κινητοποιήσεις τους.

Η επίθεση, τελικά, κατά του στρατιωτικού οχυρού του ΠΑΜΕ που στήθηκε μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη, βεβαίως ήταν ανεπιθύμητη και βεβαίως δεν πρέπει άνθρωποι της κοινωνικής βάσης να φτάνουν στην βουβή σωματική σύγκρουση μεταξύ τους. Κατά τα άλλα όμως η συγκεκριμένη σύγκρουση ήταν εξαιρετικά επίκαιρη και κυρίως καθόλου μα καθόλου απρόκλητη.

Την προκάλεσε με τον πιο βάρβαρο τρόπο η αθλιότητα της "περιφρούρησης" του ΠΑΜΕ. Ας είχαν τα κότσια οι "ευγενείς" επιτελείς των υπολοίπων της υπαρκτής Αριστεράς να συνετίσουν τους "συντρόφους" τους επιτελείς του ΚΚΕ με ειρηνικά μέσα!

Ο τρίτος στόχος του κειμένου είναι να επαναδιαπραγματευθεί, εν όψει του δημιουργούμενου κενού εξουσίας, με τους επιτελείς του ΚΚΕ μια ιδιόρρυθμη συμμετοχή σε μια νέα "μεγάλη" αριστερή λυκοσυμμαχία.

Τι άλλο θέλει να πει τάχα ο τίτλος και τα περιεχόμενα του κειμένου ότι λέει πως αν δεν είχαμε το πένθος από μια «αδελφοκτόνο σύγκρουση ανάμεσα σε αντικυβερνητικούς διαδηλωτές», θα είχαμε γιορτές και πανηγύρια νίκης;

Λέει, ότι η "μεταπολίτευση του λαού", την οποία προπαγανδίζει η βασική συνιστώσα του μετώπου, θα είχε γίνει πραγματικότητα, ότι η κυβέρνηση θα είχε λακίσει και ότι η υπαρκτή Αριστερά θα είχε πιάσει το τιμόνι του πλοίου που βουλιάζει και θα ξαναέβγαζε στην επιφάνεια το βουλιαγμένο καράβι του εξουσιαστικού συστήματος!

Και για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις του, τελειώνοντας το κείμενο του Μετώπου, αφού υποβάλει ευσεβώς τις "συντροφικές" του υποδείξεις στους "τιμημένους" επιτελείς του ΚΚΕ και συνοψίζει την νέα συνταγή του "συντονισμού της Αριστεράς" στην θέση της συνταγής της "ενότητας της Αριστεράς" που κανείς πια δεν την ελπίζει:

«Πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι το ΚΚΕ ο ένας και μοναδικός διαμορφωτής της διάθεσης και της ετοιμότητας της κοινωνίας για δράση και ανατρεπτική κίνηση»

«το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει απευθυνθεί επανειλημμένως στις άλλες αριστερές οργανώσεις για συντονισμό της δράσης πριν από μεγάλες κινητοποιήσεις. Θα επιμείνουμε από αύριο. Ελπίζουμε μετά τα σημερινά γεγονότα η ανταπόκριση να είναι καθολική και αποτελεσματική.»

Συμπεράσματα:

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία; Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι; Όποια παροιμία κι αν χρησιμοποιήσουμε, ανάμεσα στα πολλά, σοβαρά και μη, που λέγονται, σ' αυτό το κείμενο, αυτοί είναι οι τρείς φανεροί στόχοι του.

Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις αναρωτιέμαι αν έχει κανένα νόημα να δημοσιεύονται. Η αυθεντία των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς εμφανίζεται άτρωτη σε οποιαδήποτε κριτική. Το γεγονός και μόνο ότι αποτολμήθηκε αυτό το κείμενο, πάνω στο βασικό πρόβλημα της Αριστεράς, που είναι η ιδεολογική και πολιτική αντιμετώπιση της θρασύτατης αυθαιρεσίας του ΚΚΕ, προκαλεί μαύρες σκέψεις.

Ωστόσο δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την ανάκαμψη της Αριστεράς μέσα στην κρίση που ήδη οδηγεί στην κατάρρευση του εξουσιαστικού συστήματος από την αποκάλυψη του ρόλου των επιτελείων και των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς.

Το κείμενο του Μετώπου είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης στην οποία συγκλίνουν οι επιτελείς της Αριστεράς. Μετά από την χρεοκοπία της "ενότητας σε συνεργασία" που αποπειράθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, προωθούν τώρα, χωρίς απαραίτητα να το αντιλαμβάνονται, ένα είδος "ενότητας σε αντιπαλότητα" που θα τους δώσει την ευκαιρία να "οικοδομήσουν" την πολυπόθητη αριστερή πλειοψηφία η οποία θα αποτελέσει τον αριστερό πόλο ενός νέου δικομματισμού.

Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα και είναι σε αντιστοιχία με τις πραγματικές εξελίξεις στην βάση της κοινωνίας. Οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς βλέπουν την κοινωνία να ενώνεται, όχι απλά παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές των ανθρώπων αλλά αντίθετα χάρη στις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές τους. Νομίζουν ότι μπορούν να απομιμηθούν αυτή την ενότητα σε επίπεδο επιτελείων. Βεβαίως θα διαψευσθούν και θα καταλήξουν σε ένα ακόμα φιάσκο.

Είναι ωστόσο ενδιαφέρουσα η υποταγή αυτών των υποδειγμάτων αλαζονείας στις διακυμάνσεις της ζωντανής πραγματικότητας τις οποίες παρακολουθούν, βεβαίως, με την πλάτη στο αύριο. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης οφείλουν να παρακολουθούν προσεκτικά την πορεία τους.