Αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς, να κατασκευάσουν μια σοβαρή λυκοσυμμαχία και να αναχθούν σε έναν (τρίτο) "πόλο" σαν σφήνα στον λεγόμενο δικομματισμό, το κατάφεραν για χάρη τους, ως προς την κατασκευή, σε μια νύχτα, οι επιτελείς της υπαρκτής Δεξιάς.
Τρομοκρατημένοι οι χειριστές του πολιτικού συστήματος ότι η κατάσταση της πολιτικής χρεοκοπίας, θα ξεφύγει από τα χέρια των επιτελών του κομματικού συστήματος, τσουβάλιασαν τους επιτελείς της υπαρκτής Δεξιάς σε ένα μέτωπο "μνημονιακής" συμπολίτευσης, αναγκάζοντας τους επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς να τσουβαλιαστούν, θέλοντας και μη, σε ένα μέτωπο "μνημονιακής" αντιπολίτευσης, δημιουργώντας έτσι, εκ των πραγμάτων, έναν νέο μετωπικό δικομματισμό.
Ο νέος δικομματισμός -- απολύτως λογικός από ιστορική άποψη, εξαιρετικά επικίνδυνος από πολιτική άποψη -- θα αποτελέσει το πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων, για το προβλέψιμο επόμενο χρονικό διάστημα.
Από θεωρητική άποψη, η επιδίωξη "διεμβολισμού" του παλιού λεγόμενου δικομματισμού, από έναν αριστερό τρίτο πόλο, ήταν από την αρχή βλακώδης. Η αριστερή πολιτική αν δεν είναι ο αντίθετος πόλος από την συντηρητική πολιτική δεν ένα αριστερή πολιτική. Τρίτος χώρος (και όχι πόλος) ανάμεσα στην επαναστατική και στην συντηρητική πολιτική, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας, κάποιου είδους, ρεφορμισμός. Μετά από την έλευση του Ανδρέα Παπανδρέου, όμως, και την μεταφορά σχεδόν ατόφιου του σοβιετικού κρατισμού στην Δύση δεν έμεινε τίποτα να μεταρρυθμιστεί.
Έτσι κι αλλιώς ο ρεφορμισμός μέχρι τότε εκφραζόταν μόνο πολιτικά, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ με την (κακοπληρωμένη για μερικούς, καλοπληρωμένη για άλλους) πολιτική της "αναπόφευκτης ήττας". Μια πολιτική που την υιοθετούσαν και οι θλιβεροί μαγαζάτορες της "εξωκοινοβουλευτικής" Αριστεράς -- τόσο εξωκοινοβουλευτικής που εμφανίζονταν μόνο στις εκλογές! Μια πολιτική που, τελικά, την "δικαίωνε" ο θεαματικός φετιχισμός της απελπισίας που ξέσπαγε στους κάδους και στις βιτρίνες και τον τροφοδοτούσαν οι υψηλής διανόησης επιτελείς της αναρχίας.
Η ιδέα ενός άλλου ρόλου για την Αριστερά ξεκίνησε περίπου το καλοκαίρι του 2004, μετά την τελευταία αγοραία πράξη και την πολιτική χρεοκοπία του δίπολου τρομοκρατία-ασφάλεια στους "ολυμπιακούς" της Αθήνας. Μορφοποιήθηκε μέσα στον επόμενο χρόνο με την έκδοση, από το συμβούλιο της Ευρώπης, των δύο μνημονίων που όριζαν τις γενικές γραμμές ενός νέου "μη-ναζιστικού" νεοφασισμού σε αντιπαράθεση με ένα "αντι-κομμουνιστικό" μπολσεβικισμό. Ορίστηκε έτσι ένα νέο πρότυπο πολιτικό δίπολο που ταίριαζε στην υπο διαμόρφωση παγκόσμια αυτοκρατορία.
Η διαδικασία προσαρμογής των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς σ' αυτό το πρότυπο είναι μια ιδιαίτερη ιστορία. Εκδηλώθηκε πάντως με μια "μεγάλη" αλλαγή στην ρητορική αερολογία. Η ρητορική της "αναπόφευκτης ήττας" αντικαταστάθηκε με αυτήν της "λαϊκής συμμαχίας εξουσίας" και της "αριστερής κυβερνητικής πλειοψηφίας". Στην πραγματικότητα αντικαταστάθηκε η άθλια δικαιολογία της "δυσμενούς διάταξης των δυνάμεων" με την ακόμη αθλιότερη "εσωτερική" δικαιολογία της "αδυναμίας συγκέντρωσης των δυνάμεων"
Ωστόσο με την δημιουργία του νέου δικομματισμού το πρόγραμμα του ελληνικού πειράματος τελειώνει. Η κατοχική αυτοκρατορική εξουσία -- που προς το παρόν μιλάει γερμανικά -- εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, οι συνθήκες μιας "νέας κατοχής" δημιουργήθηκαν, τα μέτωπα ενός "νέου δοσιλογισμού" και μιας "νέας αντίστασης" πήραν τις θέσεις τους. Και τώρα οι μαθητευόμενοι μάγοι των αριστερών και δεξιών επιτελείων αναμένουν, σε μερικά χρόνια, τα αποτελέσματα με έκδηλη αγωνία.
Κανείς ωστόσο δεν είναι αισιόδοξος για το τελικό αποτέλεσμα, όλοι μιλούν για χρεοκοπία και στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού δημιουργείται μια πολιτική κινητικότητα ανάμεσα στις αυθεντίες του συστήματος τόσο της υπαρκτής Δεξιάς όσο και της υπαρκτής Αριστεράς που θυμίζει την αρχή της παγκόσμιας σύγκρουσης στην δεκαετία του '40.
Ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς είναι να φωτίζει και επομένως να οδηγεί την πορεία των κοινωνικών αλλαγών. Ο τρόπος με τον οποίο το κάνει δεν επιτρέπει ή αποτρέπει τις ιστορικές αλλαγές, καθορίζει όμως (και μάλιστα σήμερα αποκλειστικά) το κοινωνικό τους κόστος, σε αίμα και σε καταστροφές. Οι θλιβερές αυθεντίες της υπαρκτής Αριστεράς ανταποκρίνονται στην τεράστια ευθύνη που έχουμε όλοι μας, με μια υπερφίαλη όσο και κούφια ρητορεία. Ο καθένας από αυτούς σε λίγο θα βγάζει από το καπέλο του ολόκληρο το "πακέτο" της "λύσης" για την πολιτική κρίση: έναν μανιάτικο θρήνο για την "νέα κατοχή", ένα μεγαλειώδες σχέδιο για το "νέο μέτωπο" και μια άψογη μακέτα για την "νέα μεταπολίτευση".
Και όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια για να αποφύγουν μια καθαρή απάντηση στο ερώτημα της κοινωνικής προοπτικής. Το ερώτημα που απαντήθηκε, στο τέλος της σύγκρουση της δεκαετίας του '40, με τον φασιστικό βιασμό της κοινωνίας και επανέρχεται σήμερα ολοκάθαρο και απαράκαμπτο:
Πως θα τελειώσει αυτή την φορά η κρίση του κοινωνικού συστήματος; Με τον βίαιο εξορθολογισμό των εξουσιαστικών σχέσεων ή με την απαλλαγή της κοινωνίας από τις εξουσιαστικές σχέσεις;
Η επιστροφή της κοινωνικής συνείδησης στην δεκαετία του '40, είναι ιστορικά υποχρεωτική και άλλωστε έχει αρχίσει προ πολλού με την έξαρση "επιστημονικής περιέργειας" (κατά τον Στάθη Καλύβα) για τους εμφυλίους πολέμους. Η κοινωνική συνείδηση όμως δεν επιστρέφει στην δεκαετία του '40, για να βιαστεί ξανά από το εξουσιαστικό σύστημα. Επιστρέφει για να εξετάσει από την αρχή το διαρκές διακύβευμα των κοινωνικών συγκρούσεων, την προοπτική, το μέλλον του πραγματικού κοινωνικού συστήματος που σήμερα είναι παγκόσμιο.
Οι επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς μπορούν να κάνουν τις μανούβρες τους κατά βούληση. Η έλλειψη όμως μιας καθαρής απάντησης σ' αυτό το ερώτημα, έχει ήδη γίνει ανεπανόρθωτα επικίνδυνη και γι αυτό κάθε άνθρωπος της κοινωνικής βάσης (δεξιός και αριστερός) οφείλει να απαιτεί μια απάντηση από όποιον βγάζει από το καπέλο του μια "λύση" για την κρίση.