Οι εκλογές είναι, έτσι κι αλλιώς σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό απατηλές. Οι προσεχείς εκλογές όμως είναι απατηλές με έναν ιδιαίτερο τρόπο και σωστά γίνονται συγκρίσεις με τις πολυσυζητημένες εκλογές του '46. Υπάρχουν ωστόσο ανάμεσα στις δύο εκλογικές διαδικασίες σημαντικές διαφορές:

Αν εξετάσουμε τις εκλογές του '46 με την γνώση όσων επακολούθησαν, δηλαδή σαν ιστορικό ζήτημα, θα αντιληφθούμε ότι οι επιτελείς του τότε "μαύρου μετώπου" σε συνεργασία με του εγγλέζους "καθοδηγητές" τους, έστησαν μια παγίδα στην ελληνική κοινωνία. Στην παγίδα αυτή, οι επιτελείς του τότε "κόκκινου μετώπου" που εκπροσωπούσαν την επαναστατική πλευρά της κοινωνίας, δεν κατάφεραν να πέσουν και με τα δύο πόδια γιατί τους εμπόδισαν οι οξυμένες κοινωνικές αντιθέσεις της εποχής και αναγκάστηκαν να κηρύξουν αποχή.

Άφησαν, ωστόσο, με τις πολιτικά ασυγχώρητες αμφιθυμίες και ταλαντεύσεις τους, τον κόσμο της κοινωνικής βάσης να μπει στην αναπόφευκτη φωτιά του εμφυλίου πολέμου με μεγάλη καθυστέρηση και ιδεολογικά αφοπλισμένος.

Οι προσεχείς εκλογές είναι επίσης μια σαφέστατη απόπειρα παγίδευσης της ελληνικής κοινωνίας από τους επιτελείς του "μαύρου μετώπου" και των ευρωπαίων "καθοδηγητών" τους. Αυτή την φορά όμως οι επιτελείς του "κόκκινου μετώπου" όχι μόνο πέφτουν με τα τέσσερα στην παγίδα των εκλογών, αλλά έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στο στήσιμό της. Προετοίμασαν το έδαφος με την υποκειμενική και επομένως φασιστική ερμηνεία της κρίσης. Έβαλαν το δόλωμα παρουσιάζοντας την ανατροπή της κυβέρνησης και την "μεταπολίτευση" σαν μοναδική διέξοδο από την κρίση. Και σήμερα συμμετέχουν σε ένα δεύτερο εκλογικό πραξικόπημα μετά από αυτό του Νοέμβρη του 2009.

Η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει με μια μεταπολιτευτική αλλαγή διαχείρισης και οι εκλογές δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε αυτήν. Η απάτη άλλωστε των προσεχών εκλογών δεν πείθει τους επιτελείς ούτε του "μαύρου" ούτε του "κόκκινου" μετώπου που την συν-οργανώνουν. Προσπαθούν να εξαπατήσουν το εξωτικό ον που έχουν στο κεφάλι τους σαν "λαό", τελικά όμως με δυσκολία εξαπατούν τον ίδιο τον εαυτό τους.

Το μόνο που θα κάνουν οι εκλογές είναι να δώσουν την ευκαιρία στους επιτελείς τόσο του "μαύρου" όσο και του "κόκκινου" μετώπου, να ξεκαθαρίσουν τους ατομικούς και "ομαδικούς" λογαριασμούς τους, μέσα στο πλαίσιο πάντα του χρεωκοπημένου εξουσιαστικού συστήματος.

Η ψευδαίσθηση ωστόσο των εκλογών, είτε ως απάτη είτε ως αυταπάτη, είναι υποχρεωτική. Εκτός από, μια τέτοια ή αλλιώτικη, διαδικασία αντιπροσώπευσης, δεν υπάρχει καμιά άλλη δυνατότητα για την απαραίτητη συμβολική σύνδεση του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος με το πραγματικό κοινωνικό σύστημα. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά άλλη δυνατότητα για την "νομιμοποίηση" στην κοινωνική συνείδηση των συντηρητικών αλλαγών που επιχειρούνται με την μορφή της "μαύρης" ή της "κόκκινης" μεταπολίτευσης που παρουσιάζεται σαν ριζοσπαστική αλλά έχει φασιστικό χαρακτήρα.

Η παγίδα επομένως είναι ήδη στημένη, με την συνέργια όλων των επιτελών του συστήματος "αριστερών" και "δεξιών" και ο δρόμος των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, αριστερών και δεξιών, περνάει αναγκαστικά πάνω από την παγίδα.

Οι κοινωνικές εξελίξεις όμως δεν μπορούν να εμποδιστούν από τις απάτες ή τις αυταπάτες και από τις παγίδες. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν μπορεί παρά να είναι μηδενικό σε σχέση με οποιαδήποτε προσδοκία των επιτελών και θα απαξιώσει την ίδια την σημασία των εκλογών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κύριος Σόϊμπλε περιγράφει την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν επαναστατική, χρησιμοποιώντας το κριτήριο του Λένιν: η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει και η κοινωνία δεν θέλει να κυβερνηθεί.

Τα επόμενα βήματα της ελληνικής κοινωνίας θα την φέρουν αναπόδραστα σε μια νέα σύγκρουση, ανάλογη με αυτήν της δεκαετίας του '40. Μια σύγκρουση σαν αυτές που έχουν ήδη ανάψει, ανάλογα με τις τοπικές πολιτικές συνθήκες, σε όλες τις μεσογειακές κοινωνίες. Μια σύγκρουση όμως που τελικά θα είναι μεν ανάλογη με αυτήν της δεκαετίας του '40, θα είναι όμως πολύ διαφορετική στους ιστορικούς όρους της και στις πολιτικές της λεπτομέρειες.

Η προσπάθεια εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας με τις εκλογές του '46, ήταν το αναγκαστικό πρώτο πολιτικό βήμα προς την σύγκρουση του εμφυλίου  πολέμου. Δημιούργησε εσωτερικές αντιθέσεις και διασπάσεις στα δύο εν δυνάμει μέτωπα της εποχής. Η σύγκρουση όμως ξεκαθάρισε -- με βάση το πολιτικό δίπολο κομμουνισμός - καπιταλισμός -- την κοινωνική προοπτική και κατέληξε στην σκληρή "νομιμοποίηση" μιας φασιστικής στην ουσία της εξουσίας.

Η σημερινή διστακτική - φοβική εξαγγελία των εκλογών αρχικοποίησε, με πρωτοπορία την ΚΟΕ, μια "κοκκινόμαυρη" βροχή διασπάσεων, συναλλαγών και μεταγραφών, που οδηγούν στον εσωτερικό κατακερματισμό των δύο μετώπων. Τόσο το "κόκκινο" όσο και το "μαύρο" μέτωπο διαιρούνται ήδη σε μικρές λυκοσυμμαχίες τείνοντας στην πλήρη εξατομίκευση των επιτελείων.

Όπως έχω γράψει ήδη αλλού, οι χειριστές του συστήματος επιχειρούν να αντικαταστήσουν τον χρεοκοπημένο δικομματισμό με το δίπολο ενός "μαύρου" και ενός "κόκκινου" μετώπου, δηλαδή με ένα είδος διμετωπισμού ελπίζοντας ότι θα νομιμοποιήσουν μέσω αυτού τις αλλαγές που προσπαθούν να επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία. Αυτή κατ' αρχήν είναι μια εξέλιξη αναγκαία και επομένως ευνοϊκή για την κοινωνία, στον βαθμό που αναγκάζει τους επιτελείς να κατεβάζουν την μπάλα της πολιτικής στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης.

Η συγκρότηση όμως μιας νέας λυκοσυμμαχίας, στον άξονα της "υπαρκτής" της καθιστά την κατάσταση άκρως επικίνδυνη. Οι επιτελείς θα πασχίζουν να διασώσουν το εξουσιαστικό σύστημα και προκειμένου να κρατήσουν τις θέσεις τους μέσα σ' αυτό. Τελικά θα καταφεύγουν αναγκαστικά στην αλληλοσφαγή, αφήνοντας τον έλεγχο του πολιτικού παιχνιδιού και την πρωτοβουλία των επιθέσεων στην φασιστική πολιτική

Για την ελληνική κοινωνία το ζητούμενο είναι να έχει προσαρμοστεί από άποψη υποκειμενικής - συνειδησιακής κατάστασης στην δομική και δυναμική πραγματικότητα της κοινωνίας όταν θα βρεθεί μπροστά στην αναπόφευκτη σύγκρουση.

Προϋπόθεση για την προσαρμογή είναι η συγκρότηση σε μια νέα οργανωτική βάση, έστω και στοιχειωδώς, μιας Αριστεράς της κοινωνικής βάσης σε πλήρη και συνειδητή αντίθεση με την Αριστερά των επιτελείων. Οι αντικειμενικοί παράγοντες για την εκπλήρωση της προϋπόθεσης έχουν ήδη ωριμάσει και χρειάζεται τώρα ο υποκειμενικός παράγοντας που όμως θα παίξει έναν απαραίτητο καταλυτικό ρόλο. Σε τελευταία ανάλυση, όπως σημείωνε πριν 20 χρόνια περίπου ο Γιάννης Χοντζέας: Μας χρειάζεται τώρα μια νέα συνείδηση.