Στα δύο πρώτα μέρη αυτού του κειμένου προσπάθησα να ερμηνεύσω, από πολιτική και ιστορική άποψη, την παράδοξη νίκη της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Στο τρίτο μέρος, η τηλεμαχία μεταξύ του κυρίου Κασιδιάρη, εκπροσώπου του φασισμού, και των κυριών Κανέλλη και Βούρου, εκπροσώπων δύο από τις παραλλαγές του οπορτουνισμού, μου έδωσε την ευκαιρία, να αναφερθώ στο είδος της αντιπαράθεσης που κατασκευάζεται, με την είσοδο της οπορτουνιστικής μη-Αριστεράς στο σάπιο πολιτικό σύστημα, αντιπαράθεση που θα γίνει φλέγον ζήτημα μετά τις εκλογές.
Στο παρόν τέταρτο μέρος του κειμένου θα αποπειραθώ μια προσέγγιση στο ζήτημα του "προγράμματος" που παρουσίασε άρον-άρον ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα αυτό έχει ιδιαίτερες δυσκολίες γιατί σ' αυτό συναντιούνται με περίπλοκο τρόπο, αντικειμενικές συνθήκες και υποκειμενικές διαθέσεις αφ' ενός στο επίπεδο των επιτελείων και εφ' ετέρου στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης, δημιουργώντας ένα ακόμα πολύπλοκο ζήτημα που είναι η αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση μεταξύ των εξελίξεων στα δύο επίπεδα.
Με την "κλασική" αντίληψη για το τί είναι ένα αριστερό κόμμα θα έπρεπε να θεωρήσουμε την παρουσίαση "κυβερνητικού" προγράμματος, από έναν φορέα αριστερής πολιτικής, σε συνθήκες "νέας κατοχής", από εντελώς αδιανόητη έως αστεία. Πολύ απλά η παρουσίαση ενός "κυβερνητικού" προγράμματος σημαίνει ότι το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας το οποίο δεν λύθηκε στο τέλος της "παλιάς κατοχής" από τους αδιαμφισβήτητους απελευθερωτές της ελληνικής κοινωνίας, με τα όπλα, θα λυθεί μεσούσης της "νέας κατοχής" με εκλογές από τους γελοίους, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, επιτελείς της νέας λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, με το "κυβερνητικό" τους πρόγραμμα, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέρουν "δριμύτερη" την οπορτουνιστική αντίληψη, περί "ειρηνικού περάσματος", που κυριάρχησε στην δεκαετία του '60 και κόστισε στην ανθρωπότητα πόνο και καταστροφή, και που μέχρι πρότινος θεωρούνταν χρεοκοπημένη και είχε αποσιωπηθεί ακόμα και από τις πιο σκληρές οπορτουνιστικές απόψεις.
Πρέπει όμως να τονιστεί ότι αυτή η ολική επαναφορά του οπορτουνισμού έγινε δυνατή επειδή η "κλασική" αριστερή αντίληψη ουδέποτε εκσυγχρονίστηκε. Και μόνο το γεγονός ότι η "κλασική" αντίληψη της επαναστατικής Αριστεράς επιβεβαιώθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία, στην φάση της δεκαετίας του '60, καθιστούσε αναγκαίο τον εκσυγχρονισμό της. Ο εκσυγχρονισμός της πράγματι άρχισε με την Πολιτιστική Επανάσταση και την ανάπτυξη του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, το οποίο καθόλου τυχαία στην ελληνική κοινωνία πήρε μια από τις αρτιότερες ιδεολογικές του εκφράσεις και πολιτικές του μορφές.
Ωστόσο οι επιτελείς της ΚΟΕ με επικεφαλής τον σεσημασμένο Ρούντι Ρινάλντι, που είχαν την "αρμοδιότητα", στο πλαίσιο του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος, να την εκσυγχρονίσουν, όχι μόνο δεν το έκαναν, όχι μόνο έθαψαν την δουλειά του Γιάννη Χοντζέα πάνω σ' αυτή την κατεύθυνση, αλλά αφού πρώτα, το 2004, λειτούργησαν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους ξεφωνημένους οπορτουνιστές του Συνασπισμού και του ΚΚΕ, καθώς και των ρετάλια των υπολοίπων επιτελείων του διαλυμένου μ-λ κινήματος, μετά προσχώρησαν πλησίστιοι στον οπορτουνισμό της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα αποτελούν το think tank του αριστερού τμήματος του "σάπιου πολιτικού συστήματος" που δήθεν καταγγέλλανε στις πλατείες.
Τελικά το "κυβερνητικό" πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει την κατασκευή του διμετωπισμού που διαδέχεται τον δικομματισμό και που δεν αποτελεί κατάκτηση της αριστερής πολιτικής αλλά μια θνησιγενή "εκσυγχρονιστική" κατάκτηση του "σάπιου πολιτικού συστήματος".
Ασφαλώς είναι δικαιολογημένη αγανάκτηση και η φρίκη που δημιουργείται, σε έναν αριστερό της κοινωνικής βάσης, από την θριαμβευτική "κυριαρχία" του οπορτουνισμού στην χειρότερη μορφή που είχε ποτέ από τότε που καθιερώθηκε ο όρος οπορτουνισμός (ο Ρινάλντι σε ρόλο Κάουτσκι, αν είναι δυνατόν!!!) και την "είσοδο" των γελοίων επιτελών της υπαρκτής μη-Αριστεράς σε "ισότιμους" για να μην πω κύριους ρόλους στο τηλεχειριζόμενο εξουσιαστικό παίγνιο.
Οφείλουμε ωστόσο να πνίξουμε και την αγανάκτησή μας, και την φρίκη μας, και τα γέλια μας και να σκεφτούμε ότι όταν η Θεά Ιστορία παίζει με τα νεύρα μας βάζοντας έναν εσμό ανθρώπων αμφιβόλου διανοητικής και ηθικής στάθμης επικεφαλής όλων των μηχανισμών του εξουσιαστικού συστήματος έχει τους λόγους της. Μας ωθεί να εξετάσουμε "παραδοξότητες" σαν την "προγραμματική" νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σαν βαθύτερης και ευρύτερης σημασίας πολιτική κίνηση αλλά και σαν σημαντική ένδειξη της ιστορικής δυναμικής.
Η "ολοκλήρωση" της γελοιότητας της "νέας" συριζικής λυκοσυμμαχίας με την κατασκευή ενός τυπικού αστικού προγράμματος (δηλαδή μιας σοβαροφανούς και "κοστολογημένης" λίστας προεκλογικών υποσχέσεων) σαν πολιτική κίνηση, έχει κατ' αρχήν την υποκειμενική σημασία μιας έμπρακτης δήλωσης υποταγής στο παγκόσμιο αυτοκρατορικό καθεστώς των αγορών. Υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων περί αυτού αλλά μας αρκεί η δήλωση της "μεγάλης" κυρίας Δούρου με την οποία μας εξήγησε ευθαρσώς ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την παροχή δανείων από τις αγορές. Η δεύτερη υποκειμενική σημασία του προγράμματος είναι ότι αποτελεί αίτηση συμμετοχής της λυκοσυμμαχίας στο επαρχιακό "σάπιο πολιτικό σύστημα". Αλλά η αντικειμενική σημασία της ίδιας πολιτικής κίνησης, που ήδη αναφέρθηκε πιο πάνω, είναι η αποφασιστική συμβολή στον εκσυγχρονισμό του εξουσιαστικού διπολισμού με την μετατροπή του δικομματισμού, σε διμετωπισμό.
Εξαιρετικά σημαντική από την άλλη είναι η εξέταση της πολιτικής κίνησης στο πλαίσιο της ιστορικής δυναμικής. Η βεβιασμένη συγγραφή ενός τυπικού αστικού προεκλογικού "προγράμματος" παροχών και η σοβαρή σημασία που αποδίδεται παγκοσμίως στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εκπονήσει εν μια νυκτί ένα πρόγραμμα "μεταπολίτευσης των λαών της Ευρώπης" αποτελεί την αρχή μιας δοκιμής για την "παλινόρθωση" του σύγχρονου εξουσιαστικού συστήματος στον τόπο όπου αυτό έχει ήδη απαξιωθεί με την ανάδυση του φαινομένου της πλατείας. Πρέπει να γίνει σαφές πως μετά από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η πλατεία και οι πλατειακές εκδηλώσεις, μέσα στο πλαίσιο της συντελούμενης κοινωνικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι φαινόμενα που έχουν επαναστατικό χαρακτήρα.
Η μετάβαση επομένως του συνονθυλεύματος του Συνασπισμού από την γελοιότητα της προγραμματικής αντιπολίτευσης στην αναβαθμισμένη γελοιότητα της προγραμματικής διακυβέρνησης αποτελεί ουσιαστικά μια το ίδιο γελοία απόπειρα "παλινόρθωσης" της κλινικά νεκρής αστικής εξουσίας.
Το "πρόγραμμα" του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά το "πρόγραμμα" της "μεταπολίτευσης του λαού" δηλαδή το "πρόγραμμα" του "κόκκινου μετώπου" που από εδώ και εμπρός θα αντιπαρατίθεται και πιθανότατα θα εναλλάσσεται με το "πρόγραμμα" της "νέας μεταπολίτευσης" του "μαύρου μετώπου".
Η γελοιότητα προσώπων, των λόγων και των πολιτικών κινήσεων στα επιτελεία του εξουσιαστικού συστήματος δεν πρέπει να μας ξενίζει: η γελοιότητα και η ψυχική διαταραχή είναι Modus Vivendi στο πλαίσιο του ίδιου του εξουσιαστικού κοινωνικού συστήματος (και είναι υποχρεωτική στις περιόδους της κοινωνικής αλλαγής) από την αρχή της ύπαρξής του. Ούτε πρέπει να μας ξενίζει η συνύπαρξη της γελοιότητας και της σοβαρότητας σε πρόσωπα των επιτελείων ούτε τέλος πρέπει να μας ξενίζει η συνύπαρξη και μάλιστα η υπαγωγή σοβαρών προσώπων, λόγων και κινήσεων στα γελοιωδέστερα από τα πρόσωπα των επιτελείων.
Το ιστορικό συμβάν της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας, μετά από την ανάδειξη της πλατείας, θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία σαν μια χαρακτηριστική στιγμή της επαναστατικής αλλαγής της παγκόσμιας κοινωνίας. Στην λυκοσυμμαχία επιτελών του Συριζα, η σοβαρή ιδεολογική γελοιότητα του σεσημασμένου Ρούντι Ρινάλντι "θεωρητικού" της ΚΟΕ, βρήκε το ταίρι της στην σοβαρή πολιτική γελοιότητα του Αλέξη Τσίπρα "αρχηγού" του Συνασπισμού. Η παράδοξη νίκη των ενωμένων γελοιοτήτων οφείλεται ακριβώς στην "σωστή χημεία" της ένωσης των γελοιοτήτων τους.
Από την άλλη μεριά ο θρίαμβος της "νίκης" αυτής της ιδεολογικοπολιτικής γελοιότητας δεν θα κρατήσει πολύ. Η νέα επιχείρηση κοινωνικής εξαπάτησης της "μεταπολίτευσης του λαού" κλείνει τον κύκλο του μεταπολεμικού οπορτουνισμού και αποτελεί ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του.
* * * * * *
Δεν μπορεί να κάνει κανείς λεπτομερείς προβλέψεις, είναι όμως φανερό ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, από την στιγμή που θα αποκατασταθεί ο διμετωπισμός, την σκυτάλη της συντήρησης του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος θα την πάρει ο φασισμός οποίος ενυπάρχει σε μια ποικιλία εκδοχών και στις δύο πλευρές του διμετωπισμού, τόσο στο "μαύρο" όσο και στο "κόκκινο" μέτωπο.
Πρέπει όμως, τελειώνοντας αυτό το κείμενο, να τονίσω ότι ακόμα και σε ομαλές συνθήκες, πόσο μάλλον σε συνθήκες κρίσης, το "πρόγραμμα" έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στον έλεγχο και στην βία. Στις σημερινές συνθήκες ο έλεγχος και η βία δεν μπορεί να ασκηθεί από ένα ευρύ κοινωνικό σώμα όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα το προλεταριάτο, γιατί το σώμα αυτό έχει διαχυθεί μέσα στο σώμα της κοινωνίας και μάλιστα σε οικουμενική έκταση.
Ο έλεγχος και η βία θα ασκηθεί επομένως αναγκαστικά είτε από μια (γελοία) ελίτ επιτελών, τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ, που θα παριστάνουν τους προλετάριους είτε από τον συφερτό της ελίτ των γιάπηδων λειτουργών της φούσκας των αγορών.
Τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση θα ασκηθεί σαν φασιστική βία και σαν φασιστικός έλεγχος και αυτό συνιστά το αναγκαστικό πέρασμα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής μέσα από τον ζόφο του φασισμού.
Ο ζόφος του φασισμού ωστόσο δεν θα αφήσει άλλα περιθώρια στους σκόρπιους σήμερα αριστερούς της κοινωνικής βάσης από την ανάπτυξη μιας νέου τύπου πολιτικής οργάνωσης της επαναστατικής πλευράς της κοινωνίας και από την ανάπτυξη ενός νέου τύπου προγράμματος αυτής της πολιτικής οργάνωσης. Από την πορεία της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην φασιστική πολιτική που αναπτύσσεται σήμερα, στο επίπεδο του εξουσιαστικού συστήματος, και στην επαναστατική πολιτική που επίσης αναπτύσσεται στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης θα εξαρτηθεί όχι η έκβαση της κρίσης αλλά η ποσότητα του πόνου και της καταστροφής που θα στοιχίσει στην κοινωνία η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος.
Ας μην έχουν την δικαιολογία ότι δεν το ήξεραν οι "σοβαροί" επιτελείς που ακόμα συντάσσονται πίσω από την γελοιότητα των επιτελείων της υπαρκτής μη-Αριστεράς και τα κυβερνητικά τους προγράμματα.