Ιστορικό της Αριστεράς | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1448
ΣΥΡΙΖΑ: υπηρέτης δυό αφεντάδων
σχόλιο απο τον Κ.Π.
Τετ, 24 Ιουν 2009

Οι μετεκλογικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά και πολύπλευρα ενδεικτικές για την θρυλούμενη αλλά ασαφέστατα περιγραφόμενη κρίση του πολιτικού "μας" συστήματος. Η σημασία των τελευταίων ευρωεκλογών ελάχιστα αφορά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Τα αποτελέσματα αποκτούν νόημα μόνον όταν χρησιμοποιηθούν ως ενδείξεις για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Για μια πολιτική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από δύο στοιχεία: Το ένα είναι το (αχειροποίητο) εξουσιαστικό "σχέδιο", δηλαδή η εκ των πραγμάτων συναγόμενη, γραμμή πλεύσης του εξουσιαστικού συστήματος. Το δεύτερο είναι η σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και στην εξουσία, δηλαδή η ανταπόκριση του εξουσιαστικού συστήματος στις πραγματικές και τετελεσμένες κοινωνικές αλλαγές. Οι περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ παρέχουν πλούσιες ενδείξεις για αμφότερα τα στοιχεία.

Στην πραγματική -- πέρα από την δημοσκοπική -- ενίσχυση της πολιτικής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ στις  εκλογές του 2007 και μετά, συνέβαλαν δύο αντίθετοι αλλά ομοούσιοι παράγοντες: Απ' την μια μεριά η απομυθοποίηση της διάκρισης σε "κόμματα εξουσίας" και "κόμματα διαμαρτυρίας" και η ένταξη των δεύτερων στην έννοια του πολιτικού συστήματος. Από την άλλη μεριά η αναγκαστική τροποποίηση του εξουσιαστικού "σχεδίου", μπροστά στην ουσιαστική χρεωκοπία του, προς την κατεύθυνση της διάχυσης ενός μέρους των ευθυνών, για την εξασφαλισμένη αποτυχία, στα μικρά κόμματα.

Αν και κοινής ουσίας οι δυό παράγοντες ήταν και παραμένουν αντίθετοι. Η διεύρυνση του πολιτικού συστήματος για μεν την κοινωνική συνείδηση σημαίνει ελπίδα για την εξάλειψη του μετεμφυλιακού διχασμού, για δε την εξουσιαστική συνείδηση σημαίνει άλλοθι για την ενίσχυσή του. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε από δυό αντίθετες πολιτικές τάσεις, με φορείς την ΚΟΕ και τον ΣΥΝ, που αν και εντελώς συγκεχυμένα, εκφράζουν τους αντίστοιχους παράγοντες. Η σύγχυση έγκειται στο γεγονός ότι τόσο σ' αυτές τις δυο κύριες συνιστώσες όσο και στις υπόλοιπες οι κομματικές βάσεις μετέχουν της κοινωνικής συνείδησης ενώ των ηγεσιών οι συνειδήσεις γέρνουν μέχρι πτώσεως προς την εξουσία. Και βεβαίως η σύγχυση εντείνεται από τις ατομικές προσδοκίες καρεκλών και άλλων ωφελημάτων που ουδείς πλέον μισεί, αφού στην εποχή μας και η δόξα ακόμα αποτιμάται σε χρήμα.

Το εξουσιαστικό "σχέδιο" ακυρώθηκε από δυό αστάθμητους παράγοντες που εμφανίστηκαν στα ίδια επίπεδα με τους "σταθμισμένους". Από την μια μεριά ο κοινωνικός παράγοντας που με τα γεγονότα του Δεκέμβρη εκδήλωσε, εντελώς βάρβαρα, το ενδιαφέρον του να έχει λόγο στην διακυβέρνησή του. Από την άλλη μεριά μια μικρή ομάδα ανθρώπων της εξουσίας με ορατό τον κ. Αλαβάνο που δεν θέλησαν να γυρίσουν την πλάτη τους στις κοινωνικές απαιτήσεις αγοράζοντας το φτηνό πρόσχημα ότι αυτές δεν εκφράστηκαν με την δέουσα ευγένεια.

Το νέο εξουσιαστικό "σχέδιο" προβλέπει αναγκαστικά στροφή κεφαλής του εξουσιαστικού συστήματος προς την απέναντι πτέρυγα που είναι ο ΛΑΟΣ. Τι θα κερδίσει από αυτήν την στροφή το σύστημα θα το δούμε σύντομα. Η εκτός ΚΚΕ, Αριστερά χάνει την ευκαιρία να συμμετέχει στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Αλλά από την άλλη μεριά η στροφή απαλλάσσει την βάση της Αριστεράς και το μέρος της ηγεσίας που εκφράζεται από τον κ. Αλαβάνο, από την αυταπάτη ότι μπορούν να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα. Ότι μπορεί ένας πολιτικός οργανισμός να υπηρετεί και την κοινωνία και την εξουσία. Υπηρέτης δυό αφεντάδων μπορεί να είναι κανείς μόνο στο θέατρο, όχι στην πολιτική.