Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1571
Ο Λεωνίδας Κύρκος έφυγε, ο οπορτουνισμός παραμένει
σχόλιο απο τον Κ.Π.
Κυρ, 4 Σεπτ 2011

Στις κρίσιμες στιγμές που περνάει η ελληνική κοινωνία, ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου ανάγεται σε ένα πολιτικό συμβάν του οποίου και η πολιτική σημασία αλλά κυρίως η πολιτιστική σημασία αποκτάει ένα τεράστιο μέγεθος.

Η εξοργιστικά ευτελής υποκρισία των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς μετέτρεψε την ιερή στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού ενός ιστορικού πολιτικού ηγέτη της ελληνικής κοινωνίας σε μια τραγική διπλή επιχείρηση για την συγκάλυψη της ιστορικής πραγματικότητας και για την γλοιώδη αποκόμιση πολιτικού οφέλους.

Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πολιτικούς εχθρούς και πολιτικούς φίλους. Είχε ιδεολογικούς ομοϊδεάτες και ιδεολογικούς αντιπάλους. Η ιερότητα του θανάτου κάθε ανθρώπου και επομένως και του θανάτου του Κύρκου, έγκειται στο γεγονός ότι οι δυό παρατάξεις, των εχθρών και των φίλων, που κάθε άνθρωπος δημιουργεί στην διάρκεια της ζωής του, θα είχαν την ευκαιρία ενόψει του ασύλληπτου μεγαλείου της ζωής που επισημαίνει ο θάνατος να τον αποχαιρετίσουν μαζί τον νεκρό και να κάνουν μαζί τον απολογισμό του βίου του εκλιπόντος. Να εκθέσουν με ηπιότητα και εχεφροσύνη, τα στοιχεία του βίου του που θεωρούν θετικά και αυτά που θεωρούν αρνητικά, και να προχωρήσουν στην επόμενη συμμαχία ή και στην επόμενη έντιμη μάχη των ιδεών ανάμεσά τους.

Ο ίδιος ο Κύρκος με την επιλογή του κ. Κουβέλη (ενός βαμμένου αντικομουνιστή) σαν "αρμόδιου" να τον αποχαιρετήσει αλλά και με τα δυό λόγια του δικού του αποχαιρετισμού, σπατάλησε και την τελευταία του ευκαιρία να αφήσει την ιερότητα του θανάτου του να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας.

Ο ίδιος μίλησε στον αποχαιρετισμό του για πάλη των ιδεών. Εξασφάλισε όμως σε ολόκληρη την ζωή του, όπου μπορούσε, τον αποκλεισμό κάθε άλλης ιδέας εκτός από τις δικές του. Ακόμα και στην κηδεία του εξασφάλισε ότι δεν θα ακουστεί άλλος λόγος εκτός από τον σίγουρο και εγκεκριμένο λόγο του κ. Κουβέλη. Μίλησε επίσης και εναντίον της βίας της Αριστεράς, αποκρύπτοντας ότι στην Ελλάδα η βία της Αριστεράς, κυρίως στις επιθετικές εκδοχές της, υπαγορεύτηκε, υποκινήθηκε ή εκμαιεύθηκε από την Δεξιά.

Από εκεί και πέρα οι επιτελείς της παράταξης των φίλων έδωσε ρέστα για τους ηρωικούς φιλεργατικούς αγώνες του Λεωνίδα Κύρκου. Ο Μανώλης Γλέζος -- επίσημος ήρωας της Αριστεράς και αυτός -- έγραψε ένα αφάνταστα εγωιστικό (και επιπλέον αισθητικά κακόηχο) ποίημα για την ηρωική παρέα "τους" που περίμεναν τον θάνατο. Ξέχασε όμως τους χιλιάδες στους οποίους ο θάνατος ήρθε, από τα στρατιωτικά αποσπάσματα τώρα έγιναν στρατιωτικά αγήματα για να τιμήσουν τον πλήρη ημερών θάνατο του συντρόφου τους.

Από την άλλη οι επιτελείς της παράταξης των εχθρών του έδωσαν επίσης τα ρέστα της υποκρισίας τους. Οι μεγαλειώδεις επιτελείς του ΚΚΕ, πέρασαν τον θάνατο του μεγάλου "αναθεωρητή" στα ψιλά στολίζοντας τον μόνο με την ιδιότητα του αντί-ΚΚΕ. Βλέπετε πρέπει να κρύψουν ότι, είτε ως αντίπαλοι είτε ως συνεταίροι με τον εκλιπόντα, ήταν πάντα συστρατευμένοι στον αγώνα τους για την διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτοί όμως που κράτησαν την πιο εμετική στάση είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Είναι οι απίθανοι επιτελείς της ΚΟΕ, Ρινάλντι, Γαλάνης, Καραμάνος, Κατσούλας, που κρύφτηκαν πίσω από τις συμμαχίες τους και την "ενωτική" Αριστερά τους, για να γλυτώσουν μια καθαρή τοποθέτηση απέναντι στον οπορτουνισμό που κυριαρχεί στην υπαρκτή Αριστερά.

Ο "Δρόμος της Αριστεράς" τον οποίο συνδιευθύνει ο Ρούντι Ρινάλντι της ΚΟΕ, σε ένα σημείωμα με τίτλο: Έφυγε μια σημαντική προσωπικότητα της αριστεράς (ανυπόγραφο και άρα "βαρύνον" την διεύθυνση της εφημερίδας), μας είπε πως οι πολιτικές απόψεις του Λεωνίδα Κύρκου συνδέθηκαν «... με τον πλουραλισμό που αντικατέστησε, σταδιακά, τη μονολιθική ομοφωνία». Πρόκειται για έναν, απίθανου θράσους, ιδεολογικό ελιγμό που καθαγιάζει τον πάλαι ποτέ φραξιονισμό του ΚΚΕ εσωτερικού και δυσφημίζει την αριστερή πολιτική. Έναν ελιγμό που αξίζει τον κόπο να αναλυθεί ως τόσο ως προς το θράσος του όσο και ως προς την ουσία του σε άλλο κείμενο. Έναν ελιγμό πάντως που επιτρέπει στον διευθυντή του "δρόμου" να κρυφτεί στο σκοτάδι όπως το συνηθίζει και να δώσει το "βήμα" στον κ. Θόδωρο Μαργαρίτη μέλους του επιτελείου της Δημοκρατικής Αριστεράς (πολιτικού κύκνειου άσματος του εκλιπόντος) για να πλέξει το εγκώμιο της "Ανανεωτικής Αριστεράς" λέγοντας με το πιο σοβαρό ύφος τις πιο απίθανες τερατολογίες, για την δικαίωση (αν είναι δυνατόν !!!)  του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και άλλων παρόμοιων απόψεων.

Η τελική σημασία εντούτοις του πολιτιστικού συμβάντος που αποτέλεσε ο θάνατος και ο αποχαιρετισμός, από τους επιτελείς της υπαρκτής Αριστεράς, του Λεωνίδα Κύρκου, είναι ότι ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο για τον απολογισμό της μεταπολεμικής ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πάλης μέσα στις γραμμές του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Στους επιτελείς το συμβάν έδωσε την ευκαιρία να ανανεώσουν τον φυσικό ανταγωνισμό των επιτελείων κάτω από το προκάλυμμα της εμμονής είτε στην βάρβαρη "ορθοδοξία" του ΚΚΕ είτε στην διαλυτική "ενότητα" των υπολοίπων της Αριστεράς. Αντίθετα στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης, ο θάνατος αυτός (με την ιερότητα της μοναδικής ισότητα των ατόμων που υπογραμμίζει) δίνει την ευκαιρία να αποκαταστήσουν την φυσική ενότητα της Αριστεράς. Σε έναν έντιμο απολογισμό της μεταπολεμικής ιστορίας του επαναστατικού κινήματος. Έναν που αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την, από εδώ και πέρα, ζωή της κοινωνίας.

Εν κατακλείδι το συμβάν του θανάτου του Λεωνίδα Κύρκου, μπορεί να γίνει το έναυσμα για την απόσπαση της πλατείας από τα χέρια του νέου αριστερού και δεξιού οπορτουνισμού των επιτελείων της υπαρκτής αριστεράς και για την αξιοποίηση της πραγματικής λειτουργίας της για μια ζωογόνα αναβάπτιση στην Ιστορία της επαναστατικής Αριστεράς.