Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1424
Υπαγόρευση και υποταγή
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Δευτ, 1 Μαϊου 2006

Έφτασαν 12 ώρες παραμονής της Κοντολίζας Ράϊς στην Ελλάδα, για να αποκαλυφθεί το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας σε όλο του το μεγαλείο. Οι πολιτικές δυνάμεις, εντός και εκτός επίσημης πολιτικής σκηνής, έπαιξαν το ρόλο τους, μόνο και μόνο για να αποδείξουν ότι καμιά τους δεν μπορεί να τραβήξει, αλλά ούτε να υποδείξει, το δρόμο για τη λύση του πολιτικού προβλήματος. Αντίθετα αποδείχτηκε, ότι παρόλο που κανείς δεν υποστηρίζει ρητά την υποταγή στις έξωθεν υπαγορεύσεις, κάνεις δεν βλέπει διέξοδο, απ' την υποταγή στις υπαγορεύσεις της σημερινής αυτοκρατορικής έδρας. Ελπίζουν όλοι απλώς ότι η αυτοκρατορική έδρα ή θα πέσει σε καλύτερα αμερικανικά χέρια, ή θα μετατεθεί σε κάποιον αρεστό τόπο, που ορισμένοι θεωρούν τις Βρυξέλλες.

Η σημερινή υπουργός των ΗΠΑ, δεν χρειαζόταν να μιλήσει για να μάθουμε τι θέλει. Θέλει να συνεχίσει η κυβέρνηση της, να παίζει τον ηγεμονικό ρόλο στην υπό παγκοσμιοποίηση κοινωνία. Είναι υποχρεωμένη κατά συνέπεια να συγκεντρώνει, με κάθε τρόπο, κάθε στοιχείο πολιτικής δύναμης προκειμένου να προφυλάξει την ηγεμονία της κυβέρνησής της, έναντι αυτών που μπορούν να διεκδικήσουν την αυτοκρατορική έδρα. Και οι διεκδικητές της αυτοκρατορικής εξουσίας, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, σήμερα και αύριο, δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε αδύναμοι. Πάντως συγκέντρωση δυνάμεων σημαίνει την δυνατότητα υπαγόρευσης, στις διάφορες τοπικές εξουσίες, πολιτικών πράξεων που στρέφονται ενάντια στις αντίστοιχες κοινωνίες.

Απέναντι στην λογική της αυτοκρατορικής εξουσίας, η "δική μας" εξουσία - ότι και αν θέλουν τα πρόσωπα - δεν έχει άλλη επιλογή από την υποταγή. Στα μεγάλα κόμματα δεν υπάρχουν διαφορές ως προς αυτό. Αν υπάρχουν διάφορες είναι μόνο σε αντιτιθέμενες μερίδες μέσα σε όλα τα κόμματα. Κι απ' την άλλη μεριά οι διάφορες πολιτικές τάσεις, στις ΗΠΑ, έχουν τις "προτιμήσεις" τους σε πρόσωπα και ομάδες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, χωρίς κανένα "ταμπού" για τις ιδεολογικές και πολιτικές, κονκάρδες που φοράνε στο πέτο τους. Άλλωστε ο εκσυγχρονισμός της αυτοκρατορικής πολιτικής, έναντι της παλιάς ιμπεριαλιστικής, συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι αυτή δεν προσπαθεί να εγκαταστήσει μια ξενόδουλη εξουσία αλλά μια ξενόδουλη αντιπαράθεση στην διεκδίκηση της εξουσίας.

Η επίσκεψη της κυρίας Ράϊς λοιπόν έδειξε πως στην Ελλάδα καμιά πολιτική άποψη δεν υποστηρίζει ότι μπορούμε να αποφύγουμε την υποταγή. Οι πολιτικοί αρχίζουν την καριέρα τους κινητοποιώντας την κοινωνική βάση σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και την συνεχίζουν κινητοποιώντας τα ΜΑΤ ενάντια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι η υποταγή στην εξωτερική υπαγόρευση είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Αυτή είναι που δεν έχει καταφέρει ακόμα να το λύσει. Μπορεί όμως το πρόβλημα να απειλεί σοβαρότατους κινδύνους, μπορεί η λύση του να είναι δύσκολη, αλλά δεν μπορεί να παραμείνει άλυτο αιωνίως. Άλλωστε η λύση του προσφέρει την μοναδική σοβαρή ευκαιρία για πραγματική και σίγουρη πολιτική καριέρα!