Μια σειρά από γεγονότα τροφοδοτούν την ειδησεογραφία, και δημιουργούν συζητήσεις τόσο στο τηλεοπτικό κοινοβούλιο, όσο και έξω από αυτό, με διάφορες ευκαιρίες, σε στενότερους και σε πιο ειδικούς κύκλους, που υποτίθεται ότι έχουν και ένα μεγαλύτερο επιστημονικό και φιλοσοφικό βάθος. Ωστόσο ούτε οι ευρύτεροι ούτε οι πιο εξειδικευμένοί προβληματισμοί αγγίζουν την ουσία των εξελίξεων. Οι συμμετοχή μεγαλώνει, οι συζητήσεις ζωηρεύουν, λέγονται ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κάποια αόρατη δύναμη, εμποδίζει τους ομιλητές να μπουν στην ουσία των γεγονότων και πολύ περισσότερο να αποπειραθούν την νοηματοδότηση της κοινωνικής ζωής.

Όταν όμως τα γεγονότα, παρατηρηθούν μαζί με τον δημόσιο λόγο που σπεύδει ορμητικά να τα παρατηρήσει και να τα περιγράψει, αλλά αποφεύγει να τα ερμηνεύσει, αναδεικνύουν μια ανώτερη σφαίρα νοήματος, που δεν εκφράζεται απ' τον δημόσιο λόγο, γιατί όποιος έχει πρόσβαση στο δημόσιο λόγο δεσμεύεται από την θέση του μέσα στο εξουσιαστικό σύστημα. Αυτό δημιουργεί ένα παράδοξο που χάνει την παραδοξότητά του όταν παρατηρήσει κανείς ότι η αποφυγή της ερμηνείας για ελάχιστους είναι προσοδοφόρο επάγγελμα και για τους πολλούς είναι αφόρητη καταπίεση. Οι σελίδες κριτικής θα πορευτούν στο επόμενο διάστημα με βαση αυτή την διαπίστωση.