Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 5565
Η καταστολή ως κουλτούρα
σημείωμα των Σ.Κ.
Σάββ, 14 Δεκ 2019

Πολύς κόσμος αναρωτιέται σε τί χρειάζεται όλη αυτή η καταστολή από μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε ήσυχα - ήσυχα σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, και όταν είναι φανερό πως κανένας -- ούτε οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες της προβοκάτσιας -- δεν έχει την διάθεση να δημιουργήσει καταστάσεις που χρειάζονται καταστολή.

Και δεν μιλάμε εδώ για την ανυπαρξία καταστάσεων που θα μπορούσαν να βάλουν σε κάποιο έστω και μικρό πραγματικό κίνδυνο την "καθεστηκυία" τάξη αλλά για την ανυπαρξία ακόμα και των παιγνιωδών καταστάσεων που συντηρούσαν ένα κλίμα αντιπαλότητας μεταξύ των κατά φαντασία "αντιπάλων" του και των κατά φαντασία "πραιτοριανών" του καταπιεστικού καθεστώτος.

Οι παραπάνω απορίες δεν έχουν απάντηση, εκτός αν τα ίδια τα ερωτήματα θεωρηθούν σαν απαντήσεις. Η πιο γενική από τις απαντήσεις είναι η εξής: το καθεστώς καταστέλλει φαντασιακούς αντιπάλους προκειμένου να δημιουργήσει μια φαντασιακή αντιπαλότητα και να υπάρξει το ανύπαρκτο στο φαντασιακό της κοινωνίας. Για "φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας" μιλούσε ο Καστοριάδης και κάποιοι τον αποθέωναν. Ε λοιπόν η Νέα Δημοκρατία δια του ανύπαρκτου Μητσοτάκη "θεσμίζει φαντασιακά" ως εξουσιαστική "την κοινωνία".

Βεβαίως η έννοια της φαντασιακής θέσμισης είναι χρήσιμη. Απάτη είναι η παρωχημένη ιδέα -- που υποκρύπτεται στον Καστοριάδη -- πως η κοινωνία "θεσμίζεται" από τα πάνω, την οποία προβάλλουν όλοι οι παράγοντες του συστήματος, και η οποία έχει ενσωματωθεί στην κουλτούρα μας. Με λίγα λόγια, η κοινωνία μας κατάντησε να ξυλοκοπείται και να προσβάλλεται επειδή κατάντησε δέσμια της πεποίθησης πως η εξουσιαστικότητα του κοινωνικού συστήματος είναι αιώνια.

Είναι καιρός να απαλλαγούμε από αυτήν την πολιτισμική αυταπάτη.