Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
Από το Αξιον Εστί του Ελύτη
Πριν από μερικές μέρες (17 Μαΐου 2020), δημοσίευσα στις Σελίδες Κριτικής ένα σημείωμα με αφορμή την δίκη τον φόνο της Ελένης Τοπαλούδη. Το είχα γράψει εν θερμώ, για να μην αφήσω ασχολίαστο ένα πανάθλιο -- σχετικό με την δίκη -- σημείωμα με υπογραφή Μ.Α. που εμφανίστηκε στον Δρόμο της Αριστεράς (του διάσημου "εκδότη" κυρίου Ρούντι Ρινάλντι) και επιχειρούσε μια εξοργιστική, φτηνή και βλακωδώς μικροπρεπή, πολιτική σπέκουλα.
Το σημείωμα του Δρόμου είχε τίτλο «Ισόβια στους δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη» και υπότιτλο «Ξεχώρισε η στάση της εισαγγελέως που συγκίνησε με την τελική αγόρευσή της» και όποιος θέλει μπορεί να το βρει και να το διαβάσει εδώ και να κρίνει μόνος του αν πρέπει να εξοργιστεί.
Εγώ εξοργίστηκα γιατί με την αφορμή ενός φόνου που δεν τον χωράει ο νους του ανθρώπου, ενός εγκλήματος που αμφιβάλω αν ένα παρόμοιο, με τα ίδια χαρακτηριστικά, μπορεί να έχει γίνει τα τελευταία τα τελευταία 20 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα Μισοκακόμοιρο Ανθρωπάκι που κρύβεται πίσω από τα αρχικά Μ.Α. βρήκε την ευκαιρία (α) να θριαμβολογήσει που επιτέλους αποδόθηκε μια δόση "δικαιοσύνης" έστω και προσωρινή, (β) να επαινέσει την εισαγγελέα όχι σαν πρόσωπο αλλά σαν λειτουργό του δημοσίου, (γ) να κατέβει στο ποιοτικό επίπεδο της χυδαίας υπεράσπισης των κατηγορουμένων και τέλος (δ) να αναγορεύσει τις "γυναίκες με τα πανό και τα συνθήματα" σε αποφασιστικό παράγοντα της "δικαιοσύνης".
Εξοργίστηκα τελικά γιατί σ' αυτό το βλακωδώς ευτελές σημείωμα εμφανίζεται για μια ακόμη φορά στην Αριστερά η γελοιότητα της (τροτσκιστικού χαρακτήρα) επιδίωξης για μια θέση στο χρεοκοπημένο εξουσιαστικό σύστημα. Γιατί κατά την αυτοδιαφήμιση του Ρινάλντι «ο Δρόμος πρέπει ενσυνείδητα και σχεδιασμένα να προσδιοριστεί ως συμβολή διεξόδου της χώρας από την καθολική κρίση». Και μπορεί να είναι "δικαίωμά του" του "Δρόμου" να συμβάλει σε ό,τι θέλει, αλλά είναι και δικό μου δικαίωμα να εξοργίζομαι όταν θέλει να αξιοποιήσει ακόμα και την ιερότητα του θανάτου, ακόμα και την τραγικότητα ενός τέτοιου θανάτου για να προωθήσει τα ηλίθια σχέδια του που άλλωστε από 1994 και μετά καταλήγουν μονίμως σε φιάσκα.
Στο δικό μου σημείωμα ούτε έγκλημα ούτε τιμωρία προσπάθησα να θυμίσω την σχέση εγκλήματος και τιμωρίας όπως την πραγματεύεται ο Ντοστογιέφσκι σε ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της λογοτεχνίας. Προσπάθησα να εξηγήσω πως «η δική μας εποχή δεν έχει τόπο για κάθαρση επειδή δεν έχει τόπο για έγκλημα», πως στην δική μας εποχή το πραγματικό αίτημα της κοινωνίας δεν είναι η δικαιοσύνη αλλά η εξάλειψη του εγκλήματος και πως τελικά η εξάλειψη του εγκλήματος είναι ο στρατηγικός στόχος μιας Αριστεράς που θα ήταν και σύγχρονη και Αριστερά.
Προσπάθησα να εξηγήσω πως ακόμα και η φαινομενικά αντιφατική έκφραση της εισαγγελέως: «ας αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος όλος» εκφράζει (με ένα τρόπο πολύπλοκο αλλά σαφέστατο) το γεγονός πως η κοινωνία, στην φάση που βρίσκεται σήμερα, δεν επιδιώκει να αποκατασταθεί ένας "δίκαιος κόσμος", αλλά να εκδικηθεί τις δυνάμεις που κρατούν ακόμα ζωντανό έναν κόσμο πεθαμένο που χρειάζεται την δικαιοσύνη για να σταθεί στα πόδια του.
Δεν ξέρω αν κανείς κατάλαβε τί ήθελα να υποστηρίξω σ αυτό το σημείωμά μου, αλλά σίγουρα το Μισοκακόμοιρο Ανθρωπάκι δεν κατάλαβε (ή έκανε πως δεν κατάλαβε) τίποτα. Καί έτσι στο επόμενο σημείωμά του στον "Δρόμο" (23 Μαΐου 2020) συνεχίζει στον ίδιο χαβά. Αντικρούει τον κυνισμό του κυρίου Άκη Σκέρτσου που προσπάθησε να διασύρει την εισαγγελέα και μίλησε απαξιωτικά για τον "λαό" αρχίζοντας με το ηλίθιο λογοπαίγνιο του τίτλου: "δεν ήταν ένα σκέρτσο. . ." και ανάμεσα στις άλλες ανοησίες που αραδιάζει, χώνει και μια ανόητη αναφορά στην δική μου άποψη περί εκδίκησης λέγοντας . «Η οικογένεια, οι διαδηλώτριες γυναίκες - φεμινίστριες στο δικαστήριο, η κοινωνία, δεν επιζητούσε εκδίκηση για το φόνο (γιατί και αυτό λέχθηκε). Ζητούσαν δικαιοσύνη και σε ένα βαθμό αυτή αποδόθηκε (σε πρώτο στάδιο)».
Και βέβαια ο Σκέρτσος κάνει το "ταξικό" του καθήκον, όπως θα λέγαμε στον περασμένο αιώνα, το κάνει όμως πατώντας πάνω στα επιχειρήματα που του προσφέρει το παπαγαλάκι του "Δρόμου" όταν θεωρεί ότι υπάρχουν στην σημερινή κοινωνία περιθώρια για την αναβίωση του (λεγόμενου) κράτους δικαίου. Γιατί το κράτος δικαίου είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο κύριος Σκέρτσος, ενώ το Μ.Α. παπαγαλάκι και ο Ρινάλντι δεν ξέρουν τι ακριβώς περιγράφουν.
Ο Σκέρτσος βεβαίως το περιγράφει και το καταπατά από την μεριά της εξουσίας, γιατί βεβαίως στο κράτος δικαίου η δικαιοσύνη προϋποτίθεται ανεξάρτητη. Δεν επηρεάζεται ούτε από τα twitter των κυβερνητικών παραγόντων, ούτε όμως επηρεάζεται από τα πανό και τα συνθήματα των πολιτών. Οι πολίτες παρεμβαίνουν στην απονομή δικαιοσύνης όταν πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να την απονείμει το κράτος, όταν σε τελευταία ανάλυση δεν αναγνωρίζουν το κράτος.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον "εκδότη" Ρινάλντι που και το κράτος αναγνωρίζει με το παραπάνω, και ψάχνει εναγωνίως σε όλο το φάσμα των αντεπαναστατικών τάσεων να βρει στηρίγματα και λεφτά για να ξεδιπλώσει τα νέα σχέδια της μεγαλομανίας του που οδηγούν στο κράτος. Το πρόβλημα λοιπόν του παπαγαλακιού ήταν να χαϊδέψει τα αυτιά των φεμινιστριών γιατί ως γνωστόν ο Ρινάλντι εκτός από μέγας λενινιστής, λινεριστής, μαοϊκός, σταλινικός, τροτσκιστής, πουλαντζαδιστής, καστοριαδιστής, εθνιστής (εθνικιστής όχι, προς θεού) δημοκράτης (σε όλα μέγας), είναι και μέγας φεμινιστής.
Για να τελειώνω με τις ανοησίες του "δρόμου", ας μάθει πρώτα ο Ρινάλντι πως η "οικογένεια", οι "διαδηλώτριες", η "κοινωνία" είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Και η μεν οικογένεια προφανώς ζητούσε εκδίκηση γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να ζητήσει, και σίγουρα όχι μια δίκαιη απόφαση δικαστηρίου. Οι φεμινίστριες ζητούσαν να δηλώσουν την παρουσία τους στο δικαστήριο και καλά έκαναν και το ζητούσαν, και το πέτυχαν ασχέτως του ποια ήταν η απόφαση του δικαστηρίου. Η κοινωνία όμως είναι άλλο από τα άτομα και τις ομάδες ανθρώπων. Για την κοινωνία το δίκαιο είναι η εκδίκηση! Απλά την εκδίκηση εκ μέρους της κοινωνίας κάποτε την έπαιρνε το κράτος.
Σήμερα το κράτος δεν υπάρχει ούτε υπάρχει περίπτωση να υπάρξει, γιατί πολύ απλά το κράτος έχει τελειώσει. Σήμερα οι ίδιοι οι λειτουργοί του, την νοσταλγούν και εκ μέρους της κοινωνίας απλά την υπαινίσσονται. Η δίκη; Η αγόρευση της εισαγγελέως; Η απόφαση του δικαστηρίου; σημάδια πως καιρός να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση και τίποτα άλλο.